Urodzony 12 kwietnia 1950 roku w Krakowie.

Przez dwa sezony (1967–1968) był naszym najlepszym juniorem, ale kolejne sukcesy zaczął odnosić dopiero dekadę później, bo praktycznie zawiesił seniorską karierę na 5 lat, stawiając na zdobycie wyższego wykształcenia. Inna sprawa, że w jego czasach mieliśmy wysyp znakomitych zawodników – Fibak, Nowicki, Niedźwiedzki, Drzymalski – o których dziś bardziej się pamięta. Tymczasem Meres z Fibakiem przegrał tylko raz, a z Niedźwiedzkim nigdy...

Sześciokrotny mistrz Polski (w tym raz w singlu na kortach otwartych – 1978 – i raz drużynowo). W reprezentacji zadebiutował po trzydziestce, tuż przed końcem kariery. Następnie płynnie przeszedł do trenowania innych, szybko zostając daviscupowym kapitanem, którym był trzy sezony. Potem m.in. szkolił w wieku juniorskim mieszkającą wtedy w Polsce, późniejszą wiceliderkę światowego rankingu Nadię Pietrową – Rosjanka wygrała pod jego okiem Roland Garros do lat 18. Ukształtował również i doprowadził do pierwszych sukcesów Magdalenę Grzybowską. Był także trenerem naszej kadry narodowej tenisistów na wózkach, kiedy drużyna męska zdobywała srebro i brąz w mistrzostwach świata.

Kluby: Cracovia (1959–1963), Nadwiślan Kraków.

Trenerzy: Witold Baran, Tadeusz Kaszyński, Adam Nowak, Zbigniew Bełdowski.

Turnieje Wielkiego Szlema i ATP: nigdy nie wystąpił.

Puchar Davisa: 1982; 1 spotkanie, 1 zwycięstwo / 2 porażki – singiel 1/1, debel 0/1. Kapitan (1985–1987); bilans: 2/3.

Zwycięstwa nad zawodnikami światowej czołówki: Wojciech Fibak, Władimir Korotkow, Adriano Panatta, Raúl Ramirez, Balázs Taróczy.  

Klasyfikacja PZT: 9. (1968), 6. (1969), 7. (1970), 8. (1975), 5. (1976), 2. (1978), 10. (1979), 3. (1982).

Tytuły mistrza Polski: 5.

Narodowe MP – singiel: zwycięzca (1978); debel: 2 razy zwycięzca (z Henrykiem Drzymalskim 1981 i 1982); mikst: zwycięzca (z Jolantą Rozalą 1980) oraz finalista (z Rozalą 1978).

Halowe MP – singiel: finalista (1979); debel: zwycięzca (z Henrykiem Drzymalskim 1982) oraz finalista (z Adamem Nowakiem 1969).