Ogólnopolski turniej do lat 16-tu (mogli w nim grać jedynie ci, którzy nie ukończyli 16 lat przed dniem 1 lipca), którego organizatorem był Warszawski Klub Lawn-Tennisowy. Pomysłodawcą oraz fundatorem głównej nagrody był członek klubu, Janusz Regulski. Puchar ten miał charakter przechodni. Można go było zdobyć na własność wygrywając „mistrzostwa” 3-krotnie. Było to wielokrotnie krytykowane w prasie, ale formuła ta nie została zmieniona. Aby młodzi zawodnicy mogli wziąć udział w zawodach potrzebna była specjalna zgoda Ministerstwa Oświaty.
Zgodnie z regulaminem „turniej jest dostępny dla młodzieży płci obojga”, czyli spotykali się w nim chłopcy i dziewczęta bez podziału na płeć. Najpierw odbywał się turniej eliminacyjny, rozgrywany systemem grupowym, każdy z każdym. Grano do dwóch pięciogemowych setów (piaty gem rozstrzygający). Zwycięzcy grup oraz w zależności od liczby zgłoszeń oraz decyzji komitetu organizacyjnego, ci którzy zajęli drugie miejsca w grupach awansowali do „turnieju finałowego”. Do turnieju tego byli także bezpośrednio dopuszczani jego uczestnicy z roku poprzedniego, jeśli spełniali kryterium wieku. Obowiązywała tu formuła gry do dwóch wygranych sześciogemowych setów. Ćwierćfinaliści  tworzyli grupę „Czołowych Młodych”. Otrzymywali oni pamiątkowe plakiety i odznaki do noszenia na kurtce sportowej. Plakiety i odznaki zwycięzcy oraz zdobywców 2 i 3 miejsca były przybrane złotymi palmami. Od roku 1935 organizowano także grę podwójną. Para zawodników musiała reprezentować ten sam klub lub szkołę.