Ogólnopolski turniej do lat 16-tu (mogli w nim grać jedynie
ci, którzy nie ukończyli 16 lat przed dniem 1 lipca), którego organizatorem był
Warszawski Klub Lawn-Tennisowy. Pomysłodawcą oraz fundatorem głównej nagrody
był członek klubu, Janusz Regulski. Puchar ten miał charakter przechodni. Można
go było zdobyć na własność wygrywając „mistrzostwa” 3-krotnie. Było to
wielokrotnie krytykowane w prasie, ale formuła ta nie została zmieniona. Aby
młodzi zawodnicy mogli wziąć udział w zawodach potrzebna była specjalna zgoda
Ministerstwa Oświaty. Zgodnie z regulaminem „turniej jest dostępny dla młodzieży płci
obojga”, czyli spotykali się w nim chłopcy i dziewczęta bez podziału na płeć. Najpierw
odbywał się turniej eliminacyjny, rozgrywany systemem grupowym, każdy z każdym.
Grano do dwóch pięciogemowych setów (piaty gem rozstrzygający). Zwycięzcy grup oraz
w zależności od liczby zgłoszeń oraz decyzji komitetu organizacyjnego, ci
którzy zajęli drugie miejsca w grupach awansowali do „turnieju finałowego”. Do
turnieju tego byli także bezpośrednio dopuszczani jego uczestnicy z roku
poprzedniego, jeśli spełniali kryterium wieku. Obowiązywała tu formuła gry do
dwóch wygranych sześciogemowych setów. Ćwierćfinaliści tworzyli grupę „Czołowych Młodych”. Otrzymywali
oni pamiątkowe plakiety i odznaki do noszenia na kurtce sportowej. Plakiety i
odznaki zwycięzcy oraz zdobywców 2 i 3 miejsca były przybrane złotymi palmami.
Od roku 1935 organizowano także grę podwójną. Para zawodników musiała
reprezentować ten sam klub lub szkołę.