Urodzony 28 stycznia 1895 roku w Poznaniu, zmarł 29 marca 1959 roku w Poznaniu.
Prezes PZLT od 27 sierpnia 1921 do 29 marca 1925.

Jeden z pionierów tenisa w Wielkopolsce. Od 1913 zawodnik Związku Tenisowego Młodzieży Polskiej, od 1914 sekcji tenisowej KS Warty Poznań i od 1923 AZS Poznań, gdzie przyczynił się do rozbudowy i modernizacji funkcjonujących do dziś kortów tego klubu przy ul. Noskowskiego (dawniej tzw. korty Wolffa). Będąc prezesem związku, brał jeszcze udział w turniejach jako szeregowy tenisista.

W czasie I wojny światowej wcielony do armii niemieckiej, ale już w Powstaniu Wielkopolskim walczył po polskiej stronie. Na początku II WŚ, podobnie jak ponad milion innych Wielkopolan, Pomorzan czy Ślązaków, wysiedlony przez hitlerowskie władze okupacyjne do Generalnego Gubernatorstwa.

Z zawodu kupiec, w okresie II RP zgromadził bogaty zbiór instrumentów muzycznych ze swoich zagranicznych podróży. Po wojnie część jego kolekcji stała się podstawą działu instrumentów muzycznych Muzeum Wielkopolskiego (potem Narodowego, a następnie Muzeum Instrumentów Muzycznych) w Poznaniu, w którym pełnił dożywotnio funkcję kustosza. Był również współtwórcą (1953) i wiceprezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów Lutników, założył pierwszy w naszym zespół muzyki dawnej, grający na jego zabytkowych instrumentach.

Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Walecznych, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.

Urodzony ???, zmarł ???
Prezes PZLT od 29 marca 1925 do 16 lutego 1926.

Tenisista i działacz sportowy. Został pierwszym prezesem PZLT po przeniesieniu siedziby do Warszawy. Wraz z braćmi, Jerzym i Bronisławem, założył Warszawski Lawn-Tennis Klub (WLTK), który w okresie międzywojennym był jednym z najprężniej działających ośrodków w Polsce.

Urodzony 1 stycznia 1883 roku w Warszawie, zmarł 7 lutego 1945 roku w Krakowie.
Prezes PZLT od 16 lutego 1926 do 9 lutego 1930 oraz od 13 grudnia 1936 do 31 sierpnia 1939.

W latach 1920–1939 zawodnik i działacz w klubie WLTK Warszawa. W 1947 roku otrzymał pośmiertnie Odznakę Honorową dla Zasłużonych PZT.

Urodzony 10 września 1891 roku w Warszawie, zmarł 3 sierpnia 1946 roku w Nowym Jorku.
Prezes PZLT od 9 lutego 1930 do 13 grudnia 1931.

Oficer, polityk, działacz społeczny i sportowy, dyplomata oraz publicysta. Kierownik Ministerstwa Skarbu II Rzeczypospolitej, pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, szef wywiadu wojskowego, członek Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego.

Studiował filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim, architekturę w Mediolanie, prawo w Dorpacie oraz nauki rolnicze w Warszawie. Podczas I wojny światowej służył w armii rosyjskiej, ale gdy tylko nadarzyła się okazja wstąpił do polskiej konspiracji POW. W kulminacyjnym momencie wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku stał na czele Oddziału II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego (wywiad), a Józef Piłsudski tak podsumował jego pracę: „Była to pierwsza od wielu stuleci prowadzona przez Polskę wojna, w której mieliśmy więcej informacji o nieprzyjacielu niż on o nas".

Po przewrocie majowym 1926 jeden z czołowych reprezentantów prawicy obozu sanacyjnego. W latach 1926–1928 dyrektor Departamentu Administracyjnego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. 1928–1929: poseł RP w Budapeszcie. 1929–1931: kierownik Ministerstwa Skarbu i Minister Skarbu. W latach 1932–1936 czołowy publicysta „Gazety Polskiej”.

We wrześniu 1939 roku organizator pełnej przygód ewakuacji 75 ton złota Banku Polskiego do Francji. Odsunięty od służby państwowej przez rząd gen. Władysława Sikorskiego wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Zmarł nagle w Nowym Jorku 3 sierpnia 1946.

Jego drugą żoną była Halina Konopacka, pierwsza polska złota medalistka olimpijska (Amsterdam 1928, rzut dyskiem). Córka z pierwszego małżeństwa, Ewa Matuszewska ps. „Mewa", została bestialsko zamordowana przez Niemców podczas Powstania Warszawskiego, w którym walczyła jako sanitariuszka pułku Baszta na Mokotowie.

18 listopada 2016 szczątki płk. Ignacego Matuszewskiego zostały przywiezione do Polski, a 10 grudnia 2016 pochowane na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w kwaterze żołnierzy Wojska Polskiego poległych w wojnie 1920 roku. W 2016 roku Narodowy Bank Polski wyemitował banknot testowy z jego wizerunkiem.

Urodzony 10 października 1893 roku w mieście Radziechów (k. Lwowa), zmarł 7 grudnia 1961 roku w Madrycie.
Prezes PZLT od 13 grudnia 1931 do 17 grudnia 1933.

Polski dyplomata i działacz sportowy, kawaler maltański.
Ukończył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.
Od listopada 1918 roku w służbie dyplomatycznej II RP. Zwolennik koncepcji federacyjnej Józefa Piłsudskiego. Zaufany współpracownik ministra spraw zagranicznych Augusta Zaleskiego, kierował jego sekretariatem (1927–1928), a następnie był dyrektorem Gabinetu Ministra (1928–1933). W latach 1933–1935 minister pełnomocny w Lizbonie, następnie od 1 marca 1935 sprawował funkcję posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego w Madrycie. W okresie hiszpańskiej wojny domowej ocalił życie grupie uchodźców, którzy w obawie przed aresztowaniami ze strony władz lewicowego Frontu Ludowego znaleźli schronienie na terenie polskiej placówki, skąd następnie mogli się przedostać m.in. do Gdyni. Oskarżany przez niektóre środowiska emigracji londyńskiej o to, że nie podjął zdecydowanych działań u władz frankistowskich w sprawie uwolnienia polskich jeńców z hiszpańskiego obozu internowanych w Miranda del Ebro, został w marcu 1944 roku odwołany z funkcji. Po wojnie nie wrócił do kraju.

Urodzony 17 czerwca 1889 roku we Lwowie, zmarł 19 października 1949 roku w Paryżu.
Prezes PZLT od 17 grudnia 1933 do 13 grudnia 1936.

Od 1901 roku działał w organizacjach niepodległościowych: „Przyszłość”, tzw. Pet i „Zarzewie”. Od 1909 w Polskich Drużynach Strzeleckich. Był wykładowcą, instruktorem i członkiem Komendy Naczelnej PDS oraz komendantem tej organizacji w Krakowie.
Od 1918 w Wojsku Polskim. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca pułku artylerii polowej. W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego. Z dniem 1 września 1926 został przydzielony do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko szefa Gabinetu Wojskowego (etat generała). 3 grudnia 1931 roku został mianowany na stanowisko szefa Sztabu Głównego. 10 grudnia 1931 Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady. Funkcję w SzG pełnił do 5 czerwca 1935, a następnie objął dowództwo 7. Dywizji Piechoty, stacjonującej w Częstochowie. Zamieszkał w tam w domu przy al. Wolności, który od tego czasu nazywany jest „willą generalską”. Nic nie wiadomo o jego związkach z tenisem, ??? a kierowanie przez niego PZLT jest tym dziwniejsze, że był chory na astmę i w tym okresie kilka razy leczył się w szpitalach i sanatoriach nawet przez wiele miesięcy...

W kampanii wrześniowej 1939 z dużym trudem (zły stan zdrowia) dowodził 7. DP i już 4 września dostał się do niewoli pod Częstochową. Do końca wojny był jeńcem w oflagu VII A Murnau (Bawaria), następnie osiadł we Francji.

Jego córką była Anna Turowiczowa (1916–2000), żona znanego dziennikarza i publicysty (m.in. red. nacz. „Tygodnika Powszechnego”) Jerzego Turowicza.

Urodzony 9 sierpnia 1898 roku w Warszawie, zmarł 3 września 1954 roku w Krakowie.
Prezes PZT od 11 sierpnia 1945 do 9 lutego 1947; prezes honorowy od 9 lutego 1947 do 11 lutego 1951.

Dziennikarz, polityk, poseł, działacz wojskowy i sportowy.

W 1915 ukończył gimnazjum Konopczyńskiego w Warszawie, po czym wstąpił do Legionów Polskich. W 1918 został oficerem zawodowym Wojska Polskiego. W dwudziestoleciu międzywojennym pracował w Wydziale Prasowym MSZ, a także jako sekretarz redakcji „Kuriera Warszawskiego”.
W latach 1929–1932 czynny zawodnik, a następnie działacz (wiceprezes) w klubie WKS Legia. Mistrz tenisowy Armii Polskiej. Charyzmatyczny kapitan sportowy reprezentacji daviscupowej w latach 1934–1939 i szara eminencja PZT.

Podczas II wojny światowej współtworzył organizację ruchu oporu „Związek Czynu Zbrojnego”, której był wice-komendantem (1939–1941). Pełnił też obowiązki wiceprezesa i szefa Wydziału Politycznego Polskiego Związku Wolności. Wziął udział w Powstaniu Warszawskim jako dowódca (porucznik „Leliwa”, „Sawicki”) oddziałów PZW i delegat do Powstańczego Porozumienia Demokratycznego jako przedstawiciel „Centralizacji”.

W 1945 roku wstąpił do Stronnictwa Pracy, w którym był wiceprezesem, a później prezesem Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie. Zasiadał w Zarządzie Głównym SP. Od 1946 sprawował mandat posła do Krajowej Rady Narodowej. W 1947 wszedł w skład Sejmu Ustawodawczego. Po rozwiązaniu SP w 1950 został członkiem Stronnictwa Demokratycznego i posłem z jego ramienia. Był członkiem Centralnego Komitetu SD i wiceprzewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu partii w Krakowie.

Członek Komitetu Organizacyjnego PZT po II wojnie światowej. W 1946 roku otrzymał Odznakę Honorową dla Zasłużonych PZT.

Urodzony 23 września 1884 roku w Bóbrce, zmarł 29 września 1964 roku w Warszawie.
Prezes PZT od 9 lutego 1947 do 8 lutego 1948.

W latach 1900–1939 zawodnik i działacz Lwowskiego Klubu Tennisowego. Piastował godność prezesa LKT i OZT Lwów, a także prezesa i honorowego prezesa stołecznego OZT. Przewodniczący Komisji Sędziowskiej PZT.

Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, wyróżniony tytułem Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej. W 1938 roku otrzymał Odznakę Honorową dla Zasłużonych PZT.

Urodzony 8 października 1909 roku w Nieświeżu, zmarł 1 września 1992 roku w Warszawie.
Prezes PZT od 8 lutego 1948 do 11 lutego 1951.

Nauczyciel, polityk i działacz ludowo-komunistyczny. Generał dywizji Wojska Polskiego.

Przed wojną był dyrektorem szkół w powiecie garwolińskim i członkiem Związku Młodzieży Wiejskiej „Wici". W 1939 roku znalazł się pod okupacja sowiecką i został wywieziony na Syberię, a następnie do Kazachstanu. Z powodu ciężkiej choroby (tyfus) „nie zdążył do Andersa" i dopiero pod koniec 1943 roku wstąpił do zalążków przyszłego Ludowego Wojska Polskiego. Wysłany na kurs oficerski błyskawicznie awansował (generałem został w wieku 36 lat, po przesłużeniu w wojsku zaledwie 28 miesięcy). Już po roku mianowany zastępcą dowódcy 1 Armii ds. polityczno-wychowawczych, a tuż po wojnie – Głównym Kwatermistrzem Wojska Polskiego w randze wiceministra obrony narodowej. I właśnie będąc na tym – jak się później okazało – szczycie kariery wojskowej pełnił także funkcję prezesa Polskiego Związku Tenisowego. Przy okazji turnieju w Sopocie wygłosił przemówienie, w którym wyraził nadzieję, że „tenis pod jego kierownictwem nabierze takiego znaczenia jak lekkoatletyka, boks czy piłka nożna”. O osobistych związkach z tenisem pisał w późniejszych wspomnieniach tak: „Ten sport był mi zupełnie obcy. Próby gry wypadały katastrofalnie. Siatka dzieląca kort wciąż okazywała się dla mnie za wysoka, w przeciwieństwie do tej, która go otaczała. Na dodatek z klubowych domków w żaden sposób nie udawało się usunąć przedwojennego klimatu...". 

Pod koniec 1950 roku wyznaczony do prac poza wojskiem. Wicepremier (1952–1970) oraz minister górnictwa i następnie górnictwa węglowego (1954–1956). Jeden z najbliższych współpracowników Edwarda Gierka, gdy ten rządził krajem jako I sekretarz KC PZPR. Jaroszewicz był wówczas (1970–1980) premierem. Także członek prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu (1971–1981) i poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL –nieprzerwanie od I do VIII kadencji.

Zamordowany razem z żoną Alicją Solską (łączniczką AL w Powstaniu Warszawskim, w PRL dziennikarką) w do dziś niewyjaśnionych okolicznościach, choć w 2017 r. wznowiono śledztwo, a w 2019 skierowano do sądu akt oskarżenia przeciwko trzem członkom tzw. gangu karateków, co wskazywałoby, że zbrodni dokonano na tle rabunkowym.

Urodzony 6 maja 1914 roku w ???, zmarł 28 marca 1997 w Warszawie.
Prezes PZT od 23 marca 1957 do 24 stycznia 1959 oraz od 29 stycznia 1961 do 11 grudnia 1964.

Zawodnik AZS Warszawa i WKS Legia Warszawa. W 1931 roku zdobył wicemistrzostwo Polski juniorów. W 1934 doszedł do półfinału NMP. Kilkukrotnie sklasyfikowany na liście PZT.

Od 1938 roku działacz tenisowy. W latach 1949–1950 członek Komisji Sportowej PZT, a w okresie 1957–1970 prezes lub wiceprezes PZT i członek Międzynarodowej Federacji Tenisowej (ITF).

Odznaczony Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem 100-lecia Sportu Polskiego. Posiadał też tytuł Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej. W roku 1967 otrzymał Odznakę Honorową dla Zasłużonych PZT.

Urodzony 2 kwietnia 1920 w Wilnie, zmarł 7 października 2000 roku w Warszawie.
Prezes PZT od 24 stycznia 1959 do 29 stycznia 1961.

Był zawodnikiem sekcji tenisowych WLKT Warszawa, AZS Kraków, KS BOS Warszawa i Legii Warszawa, prezesem Okręgowego Związku Tenisowego w Warszawie. W latach 1948–1949 sekretarz, a w 1949–1951 wiceprezes Polskiego Związku Tenisowego. Po likwidacji związków sportowych w 1951 roku mianowany przewodniczącym Sekcji Tenisa przy Głównym Komitecie Kultury Fizycznej. Po reaktywacji PZT w 1957 został wiceprezesem związku, w latach 1959–1961 był jego prezesem, następnie ponownie wiceprezesem.

Z zawodu inżynier budownictwa, m.in. kierował budową elektrociepłowni na warszawskich Siekierkach i należał do kierownictwa budowy kombinatu turoszowskiego (zespół kopalni węgła brunatnego i elektrowni).

W PRL był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1950 roku otrzymał Odznakę Honorową dla Zasłużonych PZT, a w 1987 – medal Kalos Kagathos.

Urodzony 15 lutego 1938 roku w Zabrzu, zmarł 12 października 2000 roku w Warszawie.
Prezes PZT przez trzy kadencje od 11 grudnia 1964 do 21 marca 1971.

PRL-owski działacz młodzieżowy. W 1964 roku, jako sekretarz Rady Sportu i Turystyki Komitetu Centralnego Związku Młodzieży Socjalistycznej, został wytypowany przez GKKFiT (ówczesne „ministerstwo" sportu), aby kandydować w wyborach na prezesa PZT. Przedtem (1962) był członkiem Prezydium Komisji Młodzieżowej PTTK, a potem (przełom lat 1970/80) – sekretarzem Warszawskiego KT Mera.

Urodzony 9 października 1937 roku w Warszawie.
Prezes PZT od 21 marca 1971 do 21 marca 1972.

Absolwent Wydziału Mechaniczno-Technologicznego Politechniki Warszawskiej (1962); pracę doktorską obronił w 1969 r. Jeden z pionierów informatyki stosowanej w Polsce (m.in. inicjator i główny projektant sytemu PESEL, twórca pojęcia „informatyka"); menedżer i nauczyciel akademicki (profesor zwyczajny).

Będąc zastępcą dyrektora generalnego Krajowego Biura Informatyki (1971–1974), opracował koncepcję Infostrady i Krajowego Systemu Informatycznego (KSI). Plany ich rozwoju zostały zatrzymane przez władze polityczne, jako zbyt ryzykowne dla systemu dyktatury PRL, bowiem promowały swobodny przepływ informacji w społeczeństwie. Od tego momentu zaczęły się kłopoty Targowskiego z zatrudnieniem i publikowaniem, choć z drugiej strony pozwolono mu uczestniczyć (1974–75) w szkoleniach prowadzonych przez firmę IBM w USA.

W styczniu 1980 roku wyjechał do Meksyku, a następnie w sierpniu do Stanów Zjednoczonych, gdzie uzyskał azyl polityczny. Przez 35 lat mieszkał w Kalamazoo i pracował w Western Michigan University na stanowisku profesora zwyczajnego. Napisał kilkadziesiąt książek, nie tylko o tematyce informatyczno-komputerowej, ale także z zakresu kognitywistyki, futurologii czy teorii cywilizacji. Na emeryturze przeniósł się do Kalifornii.

Wyczynowo grał w tenisa, zdobywając m.in. mistrzostwo Warszawy juniorów. W późniejszym okresie uczestniczył w turniejach weteranów, zdobywając międzynarodowe mistrzostwo Polski w deblu (Sopot 1979). W drużynowych mistrzostwach USA w deblu (Arizona 2003) zajął piąte miejsce. Był także drużynowym (1. debel) mistrzem oraz wicemistrzem w deblu stanu Michigan i Midwestu (w finale wygrywając z Chicago).

Honorowy prezes stowarzyszenia Dzieci Powstania 1944. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczpospolitej Polskiej (nadawany tylko cudzoziemcom i zamieszkałym za granicą obywatelom polskim) i Złotym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju.

Urodzony 3 października 1942 roku w Zawoi.
Prezes PZT od 21 października 1973 do 27 listopada 1976.

Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Śląskiego. Przedtem nauczyciel WF (specjalizacje: pływanie i siatkówka). Wieloletni działacz Związku Młodzieży Socjalistycznej (m.in. przewodniczący Komisji Rewizyjnej) oraz Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej (prezes w latach 1990–2013). W 1972 roku był członkiem Zarządu Polskiego Związku Bokserskiego, a w 1989 został wybrany prezesem nowopowstałego Polskiego Związku Kulturystyki i Trójboju Siłowego.

Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Urodzony 9 stycznia 1932 roku w Warszawie, zmarł 16 lipca 2022 roku w Piasecznie.
Prezes PZT od 27 listopada 1976 do 11 stycznia 1981.

Dziennikarz i działacz sportowy.

W 1951 roku ukończył Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie, a w 1956 studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim. Pracował kolejno w „Pokoleniu” (1951), „Głosie Pracy” (1951–1953), „Sztandarze Młodych” (1953–1954), „Sportowcu” (1954–1959), jako kierownik działu zagranicznego, „Expressie Wieczornym” (1959–1966), w którym od 1964 roku kierował działem sportowym – zainicjował wówczas tzw. czwartki lekkoatletyczne. W latach 1966–1970 był redaktorem naczelnym „Sportu dla Wszystkich”, w latach 1970–1976 redaktorem naczelnym „Przeglądu Sportowego”, w latach 1976–1980 redaktorem naczelnym Redakcji Sportowej Polskiego Radia i Telewizji. Od 1981 pracował w Polskiej Agencji Interpress, od 1982 w agencji Presspol, od 1984 kierował Oficyną Wydawniczą Spar.

W 1974 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Urodzony 25 września 1928 roku w Warszawie, zmarł 2 marca 2016 roku w Warszawie.
Prezes PZT od 11 stycznia 1981 do 3 grudnia 1988.

Wieloletni dyrektor w Centralnym Ośrodku Sportu.

Przed wojną uczeń Szkoły Towarzystwa Ziemi Mazowieckiej w Warszawie. Harcerz, walczył (ps. „Wit") w Powstaniu Warszawskim w Zgrupowaniu „Zaremba-Piorun" (w 2003 roku mianowany do stopnia porucznika). Po kapitulacji wywieziony do obozu jenieckiego w Lamsdorf, a następnie do obozu pod Stargardem Szczecińskim, gdzie pracował przymusowo m.in. przy budowie Wału Pomorskiego. Do stolicy wrócił na przełomie lutego i marca 1945 roku. Maturę zdał w 1946 r. w Liceum im. Słowackiego, następnie (1951) ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim (mgr prawa) oraz Podyplomowe Studium Ekonomiczne.

Odznaczony Krzyżami – Oficerskim i Kawalerskim – Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Armii Krajowej (Londyn 1991), Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1982) i Medalem Wojska (Londyn 1948).

Urodzony 15 lutego 1935 roku w Krotoszynie, zmarł 1 marca 2016 roku w Warszawie.
Prezes PZT od 3 grudnia 1988 do 3 kwietnia 1991.

Socjolog, prof. dr hab., nauczyciel akademicki. W latach 1957–1962 był piłkarzem Legii Warszawa, występując na pozycji bramkarza.

W 1964 roku uchwałą Rady Naukowej Instytutu Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk otrzymał stopień doktora nauk humanistycznych. Uchwałą tej samej rady w 1976 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie socjologii. Od 1980 roku profesor nadzwyczajny nauk humanistycznych. Związany z Uniwersytetem Łódzkim, Uczelnią Warszawską im. Marii Skłodowskiej-Curie i Akademią Humanistyczną im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku. Później pracownik naukowy Wyższej Szkoły Finansów i Zarządzania w Warszawie. Był też nauczycielem akademickim Prywatnej Wyższej Szkoły Nauk Społecznych, Komputerowych i Medycznych w Warszawie.

Urodzony 30 sierpnia 1952 roku w Poznaniu.
Prezes PZT od 26 kwietnia 1991 do 14 lutego 1995.

Sylwetka w zakładce Zawodnicy

Urodzony 3 kwietnia 1934 roku w Warszawie.
Prezes PZT od 14 lutego 1995 do 23 marca 1997.

Dyplomata i działacz sportowy.

Ukończył Szkołę Główną Służby Zagranicznej na Wydziale Dyplomatyczno-Konsularnym i Szkołę Główną Handlową w Warszawie.
W latach 1959–1993 pracował w służbie zagranicznej. W tym czasie pełnił m.in. obowiązki szefa polskich delegacji do Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Indochinach (1969–1970 w Laosie w randze ministra pełnomocnego) i Sajgonie (1974–1975 w randze ambasadora), był ambasadorem w Indiach akredytowanym w Sri Lance, Bangladeszu i Nepalu (1980–1985) oraz ambasadorem we Francji (1989–1991). W centrali MSZ kierował m.in. Departamentem Azji i Australii oraz pełnił funkcję Dyrektora Generalnego MSZ w latach 1991–1993. Po opuszczeniu służby zagranicznej w 1993 roku zajmował się m.in. funduszem unijnym PHARE w turystyce oraz doradztwem ekonomicznym. Od 2009 roku sprawuje funkcję Przewodniczącego Klubu Ambasadora, zrzeszającego byłych ambasadorów RP i współpracującego z Akademią Finansów i Biznesu VISTULA w Warszawie.

W latach 1991–1995 był wiceprezesem PZT ds. sportowych (nieformalnie „prezesem urzędującym"), a także członkiem Zarządu PKOL. Działał również w międzynarodowych organizacjach sportowych – był m.in. członkiem Zarządu Europejskiej Federacji Tenisa (ETA) i przewodniczącym jej Komisji Tenisa Kobiecego, należał także do władz ATP Europe. Z jego inicjatywy powołano w ETA młodzieżowy team, obejmujący zawodniczki krajów Wschodniej Europy (bez ZSRR), którym zapewniono niezbędne warunki szkoleniowe, treningowe i startowe. Wydatnie pomogło to np. Aleksandrze Olszy wygrać juniorski Wimbledon 1995.  

Jako prezes PZT m.in. pozyskał pierwszego w historii sponsora związku – Bank Handlowy S.A. – co podwoiło zasoby finansowe organizacji, a także sprofesjonalizował pracę Biura. Zainicjował także przeprowadzanie posiedzeń Zarządu na terenie poszczególnych OZT. Był również twórcą i dyrektorem pierwszych w Polsce zawodowych turniejów tenisowych z cyklu WTA Tour w Warszawie (1995–2004) i ATP Tour w Sopocie (2001–2008). W latach 2001–2013 pełnił funkcję prezesa Klubu Sportowego Warszawianka. Był też kanclerzem Wyższej Szkoły Trenerów Sportu (2009–2015). 

Urodzony 14 grudnia 1950 roku w Poznaniu.
Prezes PZT od 23 marca 1997 do 24 marca 2001.

W latach 1962–1972 wyczynowy tenisista Warty Poznań i AZS Poznań. Ukończył Akademię Rolniczą w Poznaniu i podyplomowe studia trenerskie na AWF w Warszawie. Trener i wychowawca kilku pokoleń młodych tenisistów w Pobiedziskim Klubie Tenisowym.

Od 1992 do 2001 roku prezes Zachodniego Związku Tenisowego, jednego z ośmiu regionalnych związków tworzących PZT. W latach 1991–2000 członek Zarządu Polskiego Związku Tenisowego, wiceprezes ds. sportowych (1995-1996), wreszcie prezes (1997–2001). Ponownie w Zarządzie PZT w latach 2014–2016 jako sekretarz generalny.

Współzałożyciel i prezes Wielkopolskiej Fundacji Tenisowej im prof. Jana Fibaka. Od 1992 do 2000 roku dyrektor turnieju ATP Tour Challenger w Poznaniu, historycznie pierwszej imprezy tej rangi w Polsce.

Odznaczony Złotą Odznaką Zasłużony dla PZT oraz Złotą Odznaką Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej.

Urodzony 10 listopada 1945 roku w Niżniem Alkiejewie na terenie Tatarstanu (ZSRR).
Prezes PZT od 24 marca 2001 do 14 marca 2003.

Producent filmowy i (incydentalnie) aktor.

Dzieciństwo spędził w Pińsku (przed wojną polskim mieście na Polesiu), skąd wywodził się jego ojciec. Wraz z rodziną został przesiedlony do Polski dopiero w 1959 roku w ostatniej fali repatriacyjnej. Pierwszym miejscem pobytu była Legnica, gdzie zdał maturę. Wkrótce ojciec odnalazł w USA swoją siostrę i w 1962 roku całą rodziną wyjechali do Stanów Zjednoczonych. W latach 60. studiował nauki techniczne w Nowym Jorku. Do Polski wrócił latem 1979 roku i został zatrudniony przez agencję Interpress jako tłumacz amerykańskich ekip relacjonujących pierwszą wizytę papieża Jana Pawła II w ojczyźnie. Studiował też lingwistykę na Uniwersytecie Warszawskim.

W 1983 roku mianowany wiceszefem Radiokomitetu – instytucji, która w PRL zajmowała się kontrolą i organizacją pracy państwowych stacji radiowych i telewizyjnych. W latach 1984–1991 pracował w TVP, od 1984 roku jako dyrektor agencji Centralnej Wytwórni Programów i Filmów Telewizyjnych POLTEL należącej do Radiokomitetu, do 1989 roku jako szef biura handlu zagranicznego, a potem jako zastępca prezesa ds. finansowych i administracyjnych. W roku 1991 „poszedł na swoje", zakładając Heritage Films – jedną z największych polskich firm zajmujących się produkcją filmów (m.in. „Pan Tadeusz", „Pianista", „Lista Schindlera", „Europa, Europa"). Później został na kilka lat prezesem Canal+ Polska, a do 2003 roku szefem rady nadzorczej tego przedsiębiorstwa.

Jego błyskotliwa kariera załamała się po ujawnieniu (nagranego) faktu złożenia korupcyjnej propozycji firmie Agora (tzw. afera Rywina). Było to też powodem rezygnacji ze stanowiska prezesa PZT.

Urodzony 7 kwietnia roku 1951 w Gdańsku.
Prezes PZT od 14 marca 2003 do 16 września 2003 (dokończenie kadencji po rezygnacji Lwa Rywina).

Członek Zarządu PZT w latach 1995–1997, 2001–2005 (wiceprezes ds. organizacyjnych) i 2005–2009.
Dyrektor Sopockiego Klubu Tenisowego w latach 1974–2015.

Urodzony 23 lutego 1964 roku w Warszawie.
Prezes PZT od 16 września 2003 do 5 maja 2009.

Urzędnik państwowy i dyplomata.

Ukończył studia w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego. Jest absolwentem I promocji Krajowej Szkoły Administracji Publicznej (1993). Skończył też studia podyplomowe w Szkole Głównej Handlowej w zakresie handlu zagranicznego.

W latach 1998–2003 członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. W 2005 roku szef Gabinetu Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego i sekretarz stanu w jego Kancelarii. Następnie ambasador w Singapurze (2009–2013) i w Tajlandii (2017–2023).

Urodzony 29 kwietnia 1957 roku w Poznaniu.
Prezes PZT od 2 kwietnia 2009 do 5 czerwca 2009, od 19 października 2011 do 25 maja 2013 i od 22 września 2014 do 20 maja 2017.

Członek Zarządu PZT nieprzerwanie od 24 marca 2001 do 20 maja 2017 (poza okresami sprawowania funkcji prezesa był wiceprezesem ds. sportowych). Członek Zarządu PKOL z ramienia PZT od kwietnia 2009 do czerwca 2017. Od roku 2003 wiceprezes Wielkopolskiego Związku Tenisowego. Wieloletni kierownik sekcji tenisowej AZS Poznań (od 1996 roku). Od 2001 roku wiceprezes Organizacji Środowiskowej AZS Poznań, a od 2011 wiceprezes Wielkopolskiego Stowarzyszenia Sportowego. Dyrektor międzynarodowego turnieju (z cyklu ITF Futures) Międzynarodowe Mistrzostwa Wielkopolski, odbywającego się nieprzerwanie od 2000 roku.

Odznaczenia: 
Brązowa Odznaka Zasłużony dla Kultury Fizycznej (2001)
Srebrna (2005) oraz Złota (2009) Odznaka za Zasługi dla Sportu.
Srebrny Krzyż Zasługi (2005), Złoty Krzyż Zasługi (2012)
Złoty Medal za zasługi dla Polskiego Komitetu Olimpijskiego (2019)

Urodzony 24 października 1949 roku w Poznaniu.
Prezes PZT od 5 czerwca 2009 do 18 listopada 2011.

Absolwent Akademii Ekonomicznej w Poznaniu oraz Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, w której obronił pracę doktorską na temat międzynarodowych rynków finansowych (1975).

W 1978 roku przeniósł się do Francji, gdzie pracował w sektorze bankowym. Do Polski wrócił w 1996, obejmując stanowisko prezesa Wielkopolskiego Banku Kredytowego (do 2001 roku, czyli do momentu połączenia tego banku z Bankiem Zachodnim). W latach 2001–2007 prezes Banku Zachodniego WBK SA. Po odejściu z BZ WBK założył własną firmę – Jacek Kseń Consulting. Obecnie m.in. doradca znanych międzynarodowych funduszów inwestycyjnych i członek rad nadzorczych dużych polskich spółek akcyjnych.

Urodzony 27 marca 1963 roku w Szczytnie.
Prezes PZT od 25 maja 2013 do 22 września 2014.

Biznesmen. Działa głównie w branżach energetycznej, technologicznej i obrocie nieruchomościami, przede wszystkim za pośrednictwem rodzinnego konsorcjum Euro Holding, na czele którego stoi. Jego majątek jest oceniany na ponad miliard złotych. Absolwent kierunku Ekonomika i Organizacja Obrotu Towarowego i Usług Uniwersytetu Gdańskiego. Miłośnik twórczości Leopolda Tyrmanda. 

Urodzony 29 kwietnia 1963 roku w miejscowości Wyrzysk (Wielkopolska).
Prezes PZT od 20 maja 2017 do 24 listopada 2022.

Z wykształcenia inżynier budownictwa (absolwent Politechniki Poznańskiej).

Zawodnik-tenisista w kategoriach młodzieżowych. Później trener tenisa, a także kierownik sekcji i koordynator w klubach: Energetyk Gryfino, Nafta Zielona Góra oraz Promień Opalenica. Właściciel Klubu Tenisowego Re-Mi w Zielonej Górze (2 ośrodki). Prezes Związku Tenisa Województwa Lubuskiego (2014–2017).

Podstawowe hobby to narciarstwo alpejskie, w którym prezentuje poziom „amatorskiego wyczynowca”.

Urodzony 13 stycznia 1965 roku w Bytomiu.

Prezes PZT od 24 listopada 2022.

Wykształcenie średnie, nieukończone studia na Akademii Ekonomicznej w Katowicach.

Długoletni (od 2012 roku) dyrektor jednego z największych polskich klubów tenisowych, Górnika Bytom. Od 2011 roku prezes Śląskiego Związku Tenisowego. W latach 1975–1989 zawodnik (m.in. brązowy medalista DMP 1988 w barwach Górnika); nadal grywa, w turniejach weteranów (w 2021 roku zdobył wicemistrzostwo Polski w kat. +55). Trener tenisa w Górniku (1989–2011) oraz selekcjoner śląskich kadr wojewódzkich (od 1996 do dziś). 

We władzach PZT zasiada od 2013 roku – początkowo jako członek Komisji Rewizyjnej, a od 22.09.2014 w Zarządzie, z funkcją wiceprezesa ds. sportowych.