Urodzony 20 sierpnia 1964 w Wejherowie.

Ostatni (chronologicznie) z czołowych polskich tenisistów (7 tytułów mistrza kraju, w tym 2 halowe dublety), który praktycznie nie zaistniał w zawodowym tourze. Po prostu: większość jego kariery przypadła na okres schyłkowego PRL, w którym sportowcom było bardzo trudno podjąć na równych warunkach rywalizację międzynarodową. Zaczęli to dopiero pół tenisowego pokolenia młodsi od „Bieńka” – Katarzyna Nowak i Wojciech Kowalski.

Jak grał Bieńkowski? Wzorowo technicznie, elegancko, wszechstronnie – i atak, i obrona, w sumie: bardzo przyjemnie dla oka, ale czasem trochę za miękko. Po odłożeniu rakiety na półkę został uznanym trenerem – zarówno warsztatowcem (np. naszej najlepszej w historii pary deblowej Fyrstenberg/Matkowski), jak i selekcjonerem kadr PZT (juniorzy zdobyli pod jego wodzą brąz MŚ 1999). Z daviscupową włącznie, jednak jako jej kapitan miał nieszczęście uczestniczyć w jedynym w historii spadku Biało-Czerwonych w otchłań Grupy III Pucharu Davisa… Obecnie prowadzi pod swoim nazwiskiem szkołę tenisową w rodzinnym Wejherowie.

Kluby: SKT Sopot, Lechia Gdańsk.

Trenerzy: Jan i Stefan Kornelukowie ??? , ???

Najwyższe w karierze miejsce w rankingu ATP – singiel: 606. (09.09.1991); debel: 909. (28.09.1987).

Turnieje Wielkiego Szlema i ATP Tour lub Challenger: nigdy nie wystąpił.

Puchar Davisa: 1983–1985 i 1986–1987; 6 spotkań, 5 zwycięstw / 10 porażek – singiel 3/6, debel 2/4. Kapitan (1999 i 2001); bilans: 0/3.

Klasyfikacja PZT: 10. (1983), 3. (1984–1986), 2. (1987), 4. (1989), 2. (1990), 4. (1991).

Tytuły mistrza Polski (bez MMP): 7.

Narodowe MP – singiel: 2 razy finalista (1984 i 1986); debel: zwycięzca (z Romualdem Szczepanikiem 1984) oraz finalista (z Henrykiem Drzymalskim 1983); mikst: zwycięzca (z Katarzyną Teodorowicz 1990).

Halowe MP – singiel: 2 razy zwycięzca (1985 i 1987); debel: 3 razy zwycięzca (z Tomaszem Maliszewskim 1985, Olgierdem Hofmanem 1987 i Lechem Sidorem 1992) oraz finalista (z Wojciechem Jamrozem 1986).

Międzynarodowe MP – singiel: finalista (1985); debel: finalista (z Wojciechem Jamrozem 1985).