Urodzony 24 kwietnia 1898 roku w Moskwie, zmarł 26 września 1970 roku w Łodzi.

Jego ojciec był rosyjskim przemysłowcem, który od początków XX wieku miał w Łodzi fabrykę wyrobów bawełnianych. Po wybuchu I wojny światowej rodzina uciekła do Rosji przed zajęciem ich miasta przez Niemców. W 1925 Jerzy powrócił z ZSRR do Łodzi wraz z bratem Maksymilianem. I od razu obaj stali się czołowymi polskimi tenisistami. Dziesięć lat starszy Jerzy najpierw wprawdzie przegrał w finale mistrzostw Polski ze Stanisławem Czetwertyńskim, ale już w 1927 roku mu się zrewanżował, a rok później tego samego rywala pokonał w decydującym meczu Max. Razem 6 lat z rzędu (1926–1931) zdobywali tytuł w deblu, czego do tej pory nikt w historii polskiego tenisa nie powtórzył. A Jerzy dorzucił jeszcze trzy z innymi partnerami, co w sumie daje 9 i czyni go trzecim (po Tadeuszu Nowickim – 12 i Józefie Piątku – 10) najlepszym deblistą w historii MP. Stolarowowie byli też filarami zespołu klubowego Łódzkiego KLT, który również 6 sezonów po kolei (1927–1932) zwyciężał w drużynowych mistrzostwach Polski. 

W czasie II wojny światowej Jerzy pozostał w Łodzi i według niektórych informacji podpisał volkslistę, mimo iż od 1929 roku miał polskie obywatelstwo. W 1943 roku został przez Niemców aresztowany pod zarzutem nieprawidłowości w zarządzaniu rodzinną przędzalnią, której przez cały czas życia w Polsce był współwłaścicielem. Zesłano go do obozu koncentracyjnego w Stutthofie, gdzie przebywał do stycznia 1945. Po wojnie wrócił do Łodzi i zamieszkał w kamienicy przy ul. Rzgowskiej, naprzeciwko swej dawnej fabryki. Po jej upaństwowieniu pracował w Spółdzielni Pracy „Motor”.

Kluby: Łódzki Klub Lawn Tennisowy, Legia Warszawa.

Puchar Davisa: 1927, 1928, 1930 i 1932; 4 spotkania, 0 zwycięstw / 6 porażek, singiel – 0/2, debel – 0/4.

Klasyfikacja PZT: 2. (1925), 3. (1926), 1. (1927), 5. (1928), 5-6. (1929), 3. (1930), 5. (1931), 6. (1932), 5-6. (1933), 7. (1934).

Tytuły mistrza Polski (bez MMP): 12.

Narodowe MP – singiel: zwycięzca (1927) oraz 2 razy finalista (1926 i 1928); debel: 9 razy zwycięzca (z Karolem Steinertem 1925, Maksymilianem Stolarowem 1926–1931 oraz Ignacym Tłoczyńskim 1933 i 1934) oraz finalista (z M. Stolarowem 1932); mikst: 2 razy zwycięzca (z Wierą Richterówną 1926 i Jadwigą Jędrzejowską 1929).

Międzynarodowe MP – debel: 2 razy zwycięzca (z Maksymilianem Stolarowem 1931 i Pierre’m Grandguillotem EGY 1932) oraz finalista (z Lazarosem Staliosem GRE 1934).

Zdjęcia z zasobów Narodowego Archiwum Cyfrowego