Powrót do listy
Maksymilian Stolarow
< Zobacz poprzedniZobacz następny >

Urodzony 8 grudnia 1908 roku w Moskwie, zmarł 26 czerwca 1965 roku w Londynie.

 

Jego ojciec, rosyjski przemysłowiec, na początku XX wieku miał w Łodzi fabrykę wyrobów bawełnianych. Po wybuchu I wojny światowej rodzina uciekła do Rosji przed zajęciem ich miasta przez Niemców. W 1925 Maksymilian powrócił z ZSRR do Łodzi wraz bratem. I od razu obaj stali się czołowymi polskimi tenisistami. Dziesięć lat starszy Jerzy najpierw wprawdzie przegrał w finale mistrzostw Polski ze Stanisławem Czetwertyńskim, ale już w 1927 roku mu się zrewanżował, a rok później tego samego rywala pokonał w meczu decydującym o tytule Max. Razem 6 lat z rzędu (1926–1931) zdobywali tytuł w deblu, czego do tej pory nikt w historii polskiego tenisa nie powtórzył. Byli też filarami zespołu klubowego Łódzkiego KLT, który też 6 sezonów po kolei (1927–1932) zwyciężał w drużynowych mistrzostwach Polski.

Do legendy przeszedł pojedynek Maksymiliana z jednym ze słynnych francuskich tenisowych „Muszkieterów”, zdobywcą siedmiu singlowych wielkoszlemowych tytułów – Henrim Cochetem. Spotkali się w towarzyskim meczu z paryskim Racing Clubem w 1931 roku, na kortach Legii w Warszawie. – W piątym secie tego pojedynku, przy stanie 5:4 i serwisie rywala, Polak miał piłkę meczową – wspominał po latach przedwojenny zawodnik, a później znany tenisowy działacz Kordian Tarasiewicz. – W odpowiedzi na podanie Cocheta Stolarow zagrał w róg kortu i sędzia główny już mówił „Gem, set, mecz Stolarow…”, kiedy liniowy podniósł rękę i krzyknął „Aut!”. Linie były zatarte po długiej grze. Maks się speszył i ostatecznie przegrał mecz. A temu sędziemu liniowemu, nazwiskiem Sumowski, przez wiele lat nie dawano spokoju. Ludzie pytali: „Jak pan mógł?!”.

W czasie II wojny światowej Max Stolarow przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w szeregach 1. Dywizji Pancernej gen. Maczka. Pozostał na emigracji, m.in. pracował w BBC. W 1946 roku jego nazwisko pojawiło się na liście uczestników turnieju wimbledońskiego, ale nie przystąpił do pierwszego meczu i tym samym przegrał walkowerem zaplanowane spotkanie.

 

Klub: Łódzki Klub Lawn Tennisowy.

 

Puchar Davisa: 1928–1932 i 1935; 9 spotkań, 4 zwycięstwa / 12 porażek, singiel – 3/7, debel – 1/5.

 

Klasyfikacja PZT: 9. (1926), 4. (1927), 1. (1928 i 1929), 2. (1930 i 1931), 3. (1932).

Tytuły mistrza Polski (bez MMP): 8.

Narodowe MP – singiel: 2 razy zwycięzca (1928 i 1929) oraz 2 razy finalista (1930 i 1931); debel: 6 razy zwycięzca (z Jerzym Stolarowem 1926–1931) oraz finalista (z J. Stolarowem 1932); mikst: 2 razy finalista (z Heleną de Scarpa 1928 i Gertrudą Volkmer 1930).

Międzynarodowe MP – debel: zwycięzca (z Jerzym Stolarowem 1931).

Galeria

Zdjęcia z zasobów Narodowego Archiwum Cyfrowego

Powrót do listy