Urodzony 13 listopada 1990 roku w Łodzi.
Pierwszy (aż do czasu Huberta Hurkacza w 2021 roku) polski półfinalista (mężczyzna) turnieju wielkoszlemowego w singlu – Wimbledonu 2013. Po drodze rozegrał z Łukaszem Kubotem jedyny w historii „polski” ćwierćfinał WS, po którym wymienili się po piłkarsku koszulkami... Finalista wielkoszlemowych juniorskich: US Open 2007 i Roland Garros 2008 oraz turnieju z cyklu ATP Masters 1000 w paryskiej hali Bercy 2012 (jako kwalifikant). Zdobywca, wraz z Agnieszką Radwańską, Pucharu Hopmana 2015 (nieoficjalne mistrzostwa świata drużyn mieszanych). Współtwórca jedynego w historii awansu reprezentacji Polski do Grupy Światowej Pucharu Davisa w 2015 roku.
Występy w drużynie narodowej (17 spotkań w DC) zawsze były dla niego bardzo ważne. Do tego stopnia, że gdy mu nie szło, to nie umiał zachować do tego sensownego dystansu, a winą za niepowodzenia próbował obarczyć... media. Po porażce z Marinem Čiliciem w meczu z Chorwacją w 2014 roku na warszawskim Torwarze najpierw wybuchnął gejzerem niespecjalnie uzasadnionych w jego akurat przypadku pretensji o trudne warunki rozwoju (słynne: „Trenujemy po jakichś szopach!”). A potem odmówił dziennikarzom prawa do posiadania oczekiwań wobec sportowców i ich oceniania, bo sami nie potrafią przecież grać. Najostrzej przez niego zaatakowany z tenisowych żurnalistów, Bogu ducha winny, merytoryczny i zawsze wszystkim naszym graczom życzliwy red. Artur Rolak, przytomnie odpowiedział mu wtedy na łamach magazynu „Tenisklub”: „Ornitolog nie musi umieć latać...”.
W okresie 2007–2010 był objęty programem finansowego wsparcia w PZT-Prokom Teamie. Od sezonu 2016, trapiony kontuzjami (kręgosłup, kolano), gra z coraz dłuższymi przerwami i już bez sukcesów. W 2022 roku zapowiedział podjęcie jeszcze jednej próby powrotu na zawodowe korty. Come back był średnio udany – na początek odpadł w kwietniu już w I rundzie kwalifikacji challengera ATP w Lugano, a w czerwcu w I r. imprezy podobnej rangi w Poznaniu. Dopiero pod koniec lata udało mu się osiągnąć dwa ćwierćfinały challengerów w Hiszpanii, ale w Szczecinie – na tym samym szczeblu rozgrywek – znów przegrał pierwszy mecz. Od sezonu 2023 gra już tylko w... padla, ale oficjalnie tenisowej kariery nie zakończył.
Jerzy Janowicz to jeden z najwyższych (204 cm) i najpotężniej serwujących (oficjalny rekord życiowy: 251 km/h) tenisistów na świecie, dysponujący jednak również bardzo dobrą – jak na swój wzrost – koordynacją ruchów, i mający smykałkę do gry kombinacyjnej (ulubione i czasem nadużywane skróty). Pewnie zawdzięcza te cechy sportowym genom, bo jest synem dwojga siatkarzy – matka Anna (z domu Szalbot) zdobyła 6 medali mistrzostw Polski, w tym 2 złote, i wystąpiła w ponad 70 meczach reprezentacji Polski, a ojciec Jerzy senior grał w pierwszej lidze. I „Jerzyk”, czy jak kto woli „JJ”, przekazuje te geny następnemu pokoleniu – związany z byłą tenisistką Martą Domachowską (w latach 2003–2006 pierwsza rakieta Polski, w szczycie kariery 37. w rankingu WTA), z którą ma syna Filipa (ur. w 2019).
Kluby: Orkan Łódź, AZS Łódź, MKT Łódź, Górnik Bytom, Centralny Klub
Tenisowy AT Kozerki.
Trenerzy: Piotr Grzelak, Jakub Ulczyński, Kim Tiilikainen, Günter
Bresnik.
Zawodowy tenisista: od 2008. Dotychczasowe (do 27 listopada 2024) osiągnięcia: najwyższe miejsca w rankingu ATP – singiel: 14. (12.08.2013; trzeci – po Hubercie Hurkaczu i Wojciechu Fibaku – w polskim rankingu wszech czasów); debel: 47. (19.08.2013); bilans – singiel: 102/95; debel: 15/20; zarobki: 3 mln. 769 tys. 423 dol.
Australian Open – singiel: 3 razy 1/16 finału (2013–2015), 2 razy 1/64 (2016 i 2017); debel: 3 razy 1/16 finału (z Tomaszem Bednarkiem 2013, Mariuszem Fyrstenbergiem 2016 i Marcinem Matkowskim 2017).
Roland Garros – singiel: 2 razy 1/16 finału (2013 i 2014), 1/32
(2015), 1/64 (2017); debel: ćwierćfinał (z Bednarkiem 2013), 1/32 (z
Jarkko Nieminenem FIN 2015).
Wimbledon – singiel: półfinał (2013), 3 razy 1/16 (2012, 2014 i 2017), 1/64
(2015).
US Open – singiel: 1/32 finału (2014), 4 razy 1/64 (2012, 2013, 2015 i 2016); debel: 2 razy 1/32 finału (z Łukaszem Kubotem 2013 i Bednarkiem 2015). Wicemistrz singla juniorów 2007.
ATP Tour – singiel: 3 razy finał (2012 Paryż-Bercy, 2014 Winston-Salem i 2015 Montpellier); debel:
finał (2013 Indian Wells z Treatem Hueyem PHL).
ATP
Challengers – singiel: 6 tytułów (2010 Saint-Rémy FRA; 2012: Rzym, Sheveningen
HOL i Poznań; 2016 Genua; 2017 Bergamo); debel: 2 tytuły (2012).
ITF Circuit – singiel: 6 tytułów (2008–2010; 3 zdobyte w Polsce); debel: 2 tytuły (2008 i 2009; oba w Polsce).
Puchar Davisa: 2008–2015 i 2020; 17 spotkań, 22
zwycięstwa / 10 porażek – singiel 22/10, debel 0/0.
Igrzyska olimpijskie (1): Rio de Janeiro 2016 (singiel, I runda).
Zwycięstwa nad zawodnikami światowej czołówki: Nicolás Almagro, Pablo Andújar, Julien Benneteau, Carlos Berlocq, Karen Chaczanow, Marin Čilić, Grigor Dimitrow, Kyle Edmund, Danny Evans, Richard Gasquet, Santiago Giraldo, Ernests Gulbis, Tommy Haas, Robin Haase, Lleyton Hewitt, Philipp Kohlschreiber, Nick Kyrgios, Nicolas Mahut, Jürgen Melzer, Maks Mirny, Gaël Monfils, Andy Murray, David Nalbandian, Lucas Pouille, Albert Ramos-Viñolas, Édouard Roger-Vasselin, Lukáš Rosol, Gilles Simon, João Sousa, Serhij Stachowski, Radek Štěpánek, Janko Tipsarević, Sam Querrey, Jo-Wilfried Tsonga, Dmitrij Tursunow, Kristof Vliegen.
Klasyfikacja PZT: 4. (2008), 1. (2009), 2. (2010), 1. (2011–2015), 2. (2016), 1. (2017), 10. (2022).
Tytuły mistrza Polski: 1.
Narodowe MP – singiel: zwycięzca (2011).