Urodzony 8 lutego 1931 roku w Warszawie, zmarł 29 lipca 1996 roku tamże.

Najlepszy polski tenisista pierwszej połowy lat pięćdziesiątych, czyli w okresie nieobecności na naszych kortach Władysława Skoneckiego. Regularny, grający z głębi kortu, mniej chętnie przy siatce (miał ledwie 171 cm wzrostu), bez słabszych stron. W sumie tenis bardzo poprawny, ale dość monotonny, nie porywający. W czołowej dziesiątce singlistów klasyfikowany przez ponad piętnaście lat (1950–1965). Tytuły mistrza kraju (13) zdobywał zarówno w singlu, jak i deblu, na kortach otwartych i w hali, ale więcej sukcesów odniósł na szybszej nawierzchni i w grze podwójnej. Wystąpił w siedmiu meczach w Pucharze Davisa, jednak punktu nie zdobył… Dwukrotny uczestnik Roland Garros(1957–1958), za drugim razem urwał seta rozstawionemu z nr. 1 Australijczykowi Ashleyowi Cooperowi.

Przez całe tenisowe życie wierny jednemu klubowi – CWKS/Legii Warszawa, którego był jedną z legend. W wojskowych barwach zgromadził ponad 20 tytułów drużynowego mistrza Polski, najpierw jako zawodnik, a później trener. Przez trzy sezony pracował też jednak na Kubie. Bo w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych nasi trenerzy (oprócz niego – Stanisław Szczukiewicz, Bogdan Maniewski i Ksawery Tłoczyński) nieśli na „Wyspę Jak Wulkan Gorącą” kaganek szkoleniowej oświaty sportowej. W zamian za to, że bratnia, raczkująca w tenisie Kuba oddawała do dyspozycji naszej kadry ciepłe plaże i zalane słońcem korty (także ten przy domu Ernesta Hemingwaya). Oczywiście w tej porze roku, gdy w Polsce można było co najwyżej „ładować akumulatory”, biegając po Tatrach w śniegu po kolana…

Klub: CWKS/Legia Warszawa.

Trenerzy: Ksawery Tłoczyński, ???

Puchar Davisa: 1951 i 1956–1958; 6 spotkań, 0 zwycięstw / 7 porażek – singiel 0/2, debel 0/7.

Klasyfikacja PZT: 9. (1950), 4. (1951), 2. (1952), 3. (1953), 1. (1954 i 1955), 4. (1956), 4. (1957), 3. (1958), 6. (1959), 3-4. (1960), 4. (1961), 6. (1962), 4-5. (1963), 8. (1965).

Tytuły mistrza Polski (bez MMP): 13.

Narodowe MP – singiel: 2 razy zwycięzca (1954 i 1955) oraz finalista (1952); debel: 3 razy zwycięzca (z Januszem Kwiatkiem* 1953 oraz Józefem Piątkiem 1955 i 1958) oraz 4 razy finalista (z Władysławem Skoneckim 1956, Kazimierzem Kowalczewskim 1959 oraz Bogdanem Maniewskim 1960 i 1962).

Halowe MP – singiel: 2 razy zwycięzca (1952 i 1955) oraz 4 razy finalista (1958–1961); debel: 6 razy zwycięzca (z Kwiatkiem* 1952, 1953 i 1955 oraz Józefem Piątkiem 1956–1958) oraz 2 razy finalista (z Maniewskim 1960 i 1961).

* Używał także nazwiska Kwiatkowski.