Urodzony 12 czerwca 1947 roku w Bydgoszczy, zmarł 4 sierpnia 1999 roku tamże.
Słynął z ambicji na korcie, nie odpuszczał żadnej piłki. Miał też sporą
łatwość uderzenia i dobrą pracę nóg. Niemal przez całą karierę (zakończoną w
1984 roku) bronił barw klubów bydgoskich, ale był wychowankiem Startu
Grudziądz, gdzie zaczynał od podawania piłek. Zdobył aż 24 tytuły mistrza kraju:
siedmiokrotnie w singlu i deblu podczas tego samego turnieju oraz cztery razy w
tym samym sezonie w grze pojedynczej na kortach otwartych i w hali. A także dwa
singlowe w międzynarodowych mistrzostwach Polski. Pierwszy z singlowych tytułów
najlepszego w kraju latem wywalczył wprawdzie na „własnych” kortach Polonii,
ale po zwycięstwie w finale nad Wojciechem Fibakiem, który zaledwie pięć
tygodni później wystartował do swej wielkiej kariery, pokonując w Barcelonie
Arthura Ashe’a. A Drzymalski przez czternaście sezonów był klasyfikowany w
czołowej dziesiątce singlowego rankingu PZT, w tym aż dziesięć razy z rzędu w
pierwszej trójce, ale tylko raz – tuż przed zakończeniem kariery – na miejscu
pierwszym. Bo dominował na krajowych kortach w czasach Fibaka, gdy ten
startował już za granicą.
W daviscupowej reprezentacji singlowy bilans ma wyraźnie ujemny,
walczył jednak przeciwko wielkim graczom swojej epoki, jak Szwed Björn Borg,
Włosi Corrado Barazzutti, Paolo Bertolucci i Adriano Panatta czy reprezentujący
ČSRS Czech Jan Kodeš. W Wielkim Szlemie ani w zawodowych turniejach nie grał,
próżno więc szukać jego nazwiska w rankingu ATP. Na międzynarodowej arenie
zaistniał praktycznie tylko w mistrzostwach Europy, które były wówczas w
zasadzie rozgrywkami tenisistów z tzw. demoludów: w Belgradzie 1980 zdobył brąz
w grze podwójnej (z Tadeuszem Nowickim), a w Sopocie 1979 doszedł do ćwierćfinału
w pojedynczej.
Podczas jednego z nielicznych wyjazdów na Zachód został dostrzeżony i
doceniony przez gospodarzy turnieju w Ankarze i w 1984 roku wyjechał do Turcji,
gdzie przez kilka lat był grającym trenerem klubowym i związkowym. Wieść
niesie, że niemal wszystkie zarobione tam spore pieniądze stracił oszukany
przez miejscowego cinkciarza metodą „na gumkę”. I ponoć tak mocno to przeżył, że
już się psychicznie nie pozbierał. Pod koniec życia praktycznie tylko wegetował
w przydzielonym mu przez władze klubu pokoiku na Polonii i zmarł przedwcześnie
w wieku 52 lat…
Trenerzy: Edmund Kucharski, Henryk Hoffman
W Wielkim Szlemie ani w zawodowych turniejach nie grał.
Puchar Davisa: 1975–1983; 11 spotkań, 5 zwycięstw / 17 porażek – singiel 4/13, debel 1/4.
Klasyfikacja PZT: 8. (1970), 10. (1971), 10-11. (1972), 5. (1973), 3. (1974–1978), 2. (1979 i 1980), 3. (1981), 2. (1982), 1. (1983).
Tytuły mistrza Polski (bez MMP): 24 + 1 ex aequo.
Narodowe MP – singiel: 6 razy zwycięzca (1974 i 1979–1983); debel: 8 razy zwycięzca (z Wojciechem Fibakiem 1974 i 1975, Tadeuszem Nowickim 1977–1980 oraz Witoldem Meresem 1981 i 1982 ); mikst: 2 razy zwycięzca (z Małgorzatą Rejdych 1977 i Danutą Szwaj 1978) oraz zwycięzca ex aequo (z Jolantą Rozalą 1979 – finału nie rozegrano).
Halowe MP – singiel: 5 razy zwycięzca (1978–1980, 1982 i 1983); debel: 3 razy zwycięzca (z Nowickim 1979, Andrzejem Wiśniewskim 1980 i Meresem 1982).
Międzynarodowe MP – singiel: 2 razy zwycięzca (1980 i 1981).