Urodzona 27 kwietnia 1949 roku w Pszczynie.

Polska Jennifer Capriati czy Tracy Austin? Jeszcze młodsza! Po raz pierwszy była klasyfikowana w czołowej dziesiątce naszych seniorek ledwie skończywszy 13 lat. Pozycję liderki objęła jako 17-latka i przez 14 sezonów oddawała ją tylko „odwiecznej” rywalce i koleżance zza miedzy, dziewięć miesięcy od niej starszej Barbarze Kral-Olszy, która w tym okresie (1966–1979) prowadziła 6 razy. Licząc łącznie letnie, halowe i międzynarodowe mistrzostwa Polski w trzech konkurencjach Danuta wygrywała 30 razy, w tym 11 w singlu. Barbara – 29, z czego 13 w grze pojedynczej. Jednak Wieczorek-Szwaj aż 8 singlowych tytułów zdobyła w najbardziej prestiżowych, czyli letnich NMP, sześciokrotnie pokonując w finałach Kral-Olszę, która zrewanżowała się jej 4 razy. W finałach HMP bilans ich spotkań jest remisowy: 2-2. Reprezentowały różne kluby, więc parę deblową tworzyły rzadko, ale zdobyły wspólnie dwa tytuły. Pierwszy – w trochę już zapomnianych międzynarodowych mistrzostwach Polski, a drugi – w letnich MP 1979, gdy po raz ostatni spotkały się też w finale singla: Danuta wygrała, a Barbara zakończyła karierę.

Natomiast Wieczorek-Szwaj grała jeszcze długo – od jej seniorskiego debiutu do ostatniego meczbola na krajowych kortach upłynęło ponad ćwierć wieku! Wymienione wyżej trofea plus 3 drużynowe mistrzostwa Polski w Piaście Gliwice czynią ją po Jadwidze Jędrzejowskiej nie tylko drugą najbardziej długowieczną, ale i najbardziej utytułowaną polską tenisistką w historii.

Za granicą, jak to w „głębokim” PRL-u zazwyczaj z naszymi sportowcami było, występowała znacznie rzadziej. I to niemal wyłącznie u „przyjaciół” z RWPG: Kuba, Węgry, Bułgaria, ZSSR, ČSRS, Rumunia… Czasem w Holandii, Włoszech lub Turcji, a już od wielkiego dzwonu na Roland Garros (raz) czy w Wimbledonie, gdzie doszła nawet do półfinału singla juniorek.

Wyczynową karierę zakończyła tuż przed czterdziestką. Przez kolejne ćwierć wieku żyła w Niemczech i pracę licencjonowanej trenerki I klasy łączyła z… dalszą grą w tenisa wśród seniorów ITF. W swojej kategorii wiekowej m.in. zdobyła 3 złote i 4 srebrne medale mistrzostw Europy w singlu i przez wiele sezonów była w czołowej dziesiątce światowych list rankingowych (w 1997 roku na 2. miejscu). Kilka lat temu wróciła do Polski i prowadzi w Gliwicach akademię tenisową.

Kluby: AKS Chorzów, Baildon Katowice, Piast Gliwice.

Trenerzy: Henryk Wieczorek (trener indywidualny), Alfred Buchalik, Wacław Trytko, Ireneusz Łyżwiński (trenerzy klubowi).

Australian Open, Wimbledon i US Open: w seniorskich nie grała. Półfinalistka singla juniorek w Wimbledonie 1967.

Roland Garros (1969) – singiel: 1/64 finału; debel: 1/32 finału (z Judith Salomé NED); mikst: 1/32 finału (z Mieczysławem Rybarczykiem).

Puchar Federacji: 1968; 2 spotkania, 2 zwycięstwa / 1 porażka – singiel 2/0, debel 0/1.

Klasyfikacja PZT: 6. (1962 i 1963), 3. (1964), 2. (1965), 1. (1966–1968, 1970 i 1971), 2. (1972, 1973), 3. (1974), 2. (1975 i 1976), 1. (1977–1979), 10. (1980), 7. (1981), 2. (1982), 7. (1983), 3. (1984), 5. (1985), 7. (1986).

Tytuły mistrzyni Polski (bez MMP): 24 + 1 ex aequo.

Narodowe MP – singiel: 8 razy zwyciężczyni (1966–1968, 1970, 1971, 1975, 1977 i 1979) oraz 5 razy finalistka (1972–1974, 1976 i 1978); debel: 7 razy zwyciężczyni (z Jadwigą Jędrzejowską 1966, Barbarą Olszowska 1968, Danutą Rylską 1970, Elżbietą Ślesicką 1975, Jolantą Rozalą 1976 i 1977 oraz Barbarą Olszą 1979) oraz 6 razy finalistka (z Rylską 1967, Aliną Zdunówną 1970, Wandą Ostrowską 1972–1974 i Barbarą Włochowicz 1978); mikst: 5 razy zwyciężczyni (z Mieczysławem Rybarczykiem 1967, Jerzym Sonsallą 1972, 1974 i 1975 oraz Henrykiem Drzymalskim 1978) oraz finalistka (z Alesandrem Harasymem 1973), była też w finale 1979 (z Sonsallą), który najprawdopodobniej nie został rozegrany.

Halowe MP – singiel: 3 razy zwyciężczyni (1970, 1971 i 1978) oraz 4 razy finalistka (1972, 1975, 1976 i 1980); debel: zwyciężczyni (z Dorotą Dziekońską 1980) oraz finalistka (z Dziekońską 1982) – do 1979 r. tej konkurencji w HMP nie rozgrywano.

Międzynarodowe MP – singiel: zwyciężczyni (1977) oraz 6 razy finalistka (1967, 1969, 1973–1975 i 1978); debel: 3 razy zwyciężczyni (z Olszowską 1967, Judith Dibar ROM 1970 i Olszą 1979) oraz 3 razy finalistka (z Danutą Calińską 1966, Blanką Politzerovą CSRS 1969 i Olszą 1978); mikst: 4 razy zwyciężczyni (z Philem Dentem AUS 1968, Antsem Juhweltem USRS-Est 1970 oraz Sonsallą 1973 i 1975) oraz 2 razy finalistka (z Tadeuszem Nowickim 1966 i Sonsallą 1972).