Urodzony 7 lutego 1909 roku w Żylinie (obecnie Słowacja), zmarł 2
września 1995 roku w Londynie.
Czołowy polski (pochodzenia żydowskiego) tenisista lat trzydziestych, pozostający
jednak w cieniu Ignacego Tłoczyńskiego i Józefa Hebdy, a tuż przez wojną także
Kazimierza Tarłowskiego. Zwycięzca pierwszych mistrzostw Polski juniorów, w 1927
roku. Przez blisko dekadę klasyfikowany w czołowej dziesiątce rankingu PZT na koniec
sezonu. Grywał w reprezentacji (w wygranym przez Polskę Pucharze Europy
Środkowej wygrał wszystkie trzy single, do których został desygnowany!) i prestiżowych
meczach międzynarodowych. Przetłumaczył z francuskiego książkę René Lacoste’a „Tenis”.
W momencie wybuchu wojny przebywał w Londynie. Początkowo był
żołnierzem Królewskiej Artylerii Przeciwlotniczej, a następnie szefem tłumaczy
i oficerem łącznikowym RAF w polskim ośrodku szkolenia pilotów w Netton Notts. Po
1945 roku pozostał na Zachodzie i mimo że miał już 36 lat wznowił karierę
tenisową. Wygrał nawet mecz na Wimbledonie, a w 1950 zdobył wicemistrzostwo w
singlu i deblu na III Igrzyskach Machabejskich w Izraelu. Medale z tej
Makabiady i inne trofea z okresu kariery sportowej przekazał Muzeum Sportu i
Turystyki w Warszawie.
Postanowieniem prezydenta Lecha Wałęsy został odznaczony Krzyżem
Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej za wkład w rozwój sportu
polskiego.
Kluby: ŻTS Jutrzenka Kraków (do 1930), Katowicki KT (1930–1932),
Legia Warszawa (1933–1938).
Trenerzy: ???
Australian Open, Roland
Garros i US National: nie grał.
Wimbledon – singiel: 1/16 finału (1946), 2 razy 1/64 (1947 i
1948).
Puchar Davisa: 1933; 2 spotkania, 1 zwycięstwo / 1 porażka,
singiel – 0/0, debel – 1/1.
Klasyfikacja PZT: 5-8. (1930), 4. (1931 i 1932), 3. (1933), 3-4.
(1934), 3. (1935), 4. (1936), 3-4. (1937), 5. (1938).
Tytuły mistrza Polski: 0.
Narodowe MP – singiel: finalista (1933); debel: 3 razy finalista (z Witoldem Horainem 1931 oraz Józefem Hebdą 1933 i 1938); mikst: finalista (z Wandą Dubieńską 1932).
Zdjęcia z zasobów Narodowego Archiwum Cyfrowego