Urodzona 27 lipca 1948 roku w Katowicach.

W latach 1966–1979 na naszych kortach najcenniejszymi trofeami dzieliły się niemal wyłącznie dwie ślązaczki – Barbara Kral-Olsza i dziewięć miesięcy od niej młodsza Danuta Wieczorek-Szwaj. Ich rywalizacja przeszła do legendy, podobnie jak ponad 35-letni okres, w którym mistrzostwa Polski zdobywała Jadwiga Jędrzejowska czy 12 tytułów najlepszego w kraju wywalczonych z rzędu przez Wiesława Gąsiorka. A najbardziej przypominała dominację Ignacego Tłoczyńskiego i Józefa Hebdy w męskim tenisie lat trzydziestych…

Licząc łącznie letnie, halowe i międzynarodowe mistrzostwa Polski w trzech konkurencjach Barbara wygrywała 29 razy, w tym 13 w singlu. Danuta – 30, z czego 11 w grze pojedynczej. Jednak aż 8 singlowych tytułów Wieczorek-Szwaj zdobyła w najbardziej prestiżowych, czyli letnich NMP, sześciokrotnie pokonując w decydujących pojedynkach „odwieczną” rywalkę i przyjaciółkę, która zrewanżowała się jej 4 razy. W finałach HMP bilans ich spotkań jest remisowy: 2-2. Przez 10 lat wyłącznie między sobą zmieniały się na pozycji liderki list klasyfikacyjnych PZT sporządzanych na koniec sezonu – każda z nich zajmowała ją 5 razy. Nie broniły tych samych barw klubowych, więc rzadko tworzyły parę deblową, ale i tak zdobyły wspólnie dwa tytuły. Pierwszy – w trochę już zapomnianych międzynarodowych mistrzostwach Polski, w których Kral-Olsza dokonała w 1976 roku niezwykle rzadkiego wyczynu, wygrywając wszystkie 3 konkurencje (wcześniej to samo osiągnęła w NMP 1973). Drugi – w letnich MP 1979, gdy po raz ostatni spotkały się też w finale singla: Danuta wygrała, a Barbara zakończyła karierę.

Została w tenisie i sporcie jako trenerka (m.in. w sezonach 1986 i 1996 była kapitanem reprezentacji w Pucharze Federacji; bilans: 5 zwycięstw / 1 porażka) i pracownik naukowy AWF Katowice (doktorat z nauk o kulturze fizycznej). Jeszcze będąc zawodniczką, poślubiła w 1976 r. piłkarza Lechosława Olszę. Mają dwoje dzieci, Aleksandrę i Wojciecha, które też grały wyczynowo w tenisa. Córka z większymi od syna sukcesami – w kategorii juniorek została pierwszą polską mistrzynią wielkoszlemową (Wimbledon 1995) i wiceliderką rankingu ITF na koniec sezonu, a w zawodowym tenisie chronologicznie czwarta weszła do elitarnego grona dziesięciu do dziś Polek klasyfikowanych w Top 100 rankingu WTA.

Z okazji przypadającego w 2021 roku 100-lecia Polskiego Związku Tenisowego została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia sportowe i w pracy trenerskiej oraz zasługi w działalności na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu. 13 września podczas Gali Stulecia PZT te same ordery otrzymali też Katarzyna Nowak, Łukasz Kubot, Tadeusz Nowicki i ówczesny prezes PZT Mirosław Skrzypczyński.

Kluby: Baildon Katowice, Górnik/GKS Katowice.

Trenerzy: Walenty Bratek, Roman Niestrój, Eryk Ślusarz.

Puchar Federacji: 1974; 5 spotkań, 4 zwycięstwa / 4 porażki – singiel 3/2, debel 1/2.

Klasyfikacja PZT: 7. (1964), 4. (1965), 2. (1966–1968), 1. (1969), 2. (1970, 1971), 1. (1972–1976), 4. (1978), 2. (1979).

Tytuły mistrzyni Polski (bez MMP): 20.

Narodowe MP – singiel: 5 razy zwyciężczyni (1969, 1972–1974 i 1976) oraz 6 razy finalistka (1966–1968, 1970, 1971 i 1979); debel: 8 razy zwyciężczyni (z Aliną Zdunówną 1967 i 1969, Barbarą Włochowicz 1970 i 1972–1974, Jolantą Rozalą 1978 i Danutą Szwaj 1979) oraz 3 razy finalistka (z Aliną Zdunówną 1968 oraz Barbarą Włochowicz 1971 i 1976); mikst: 3 razy zwyciężczyni (z Piotrem Jamrozem 1970 oraz Tadeuszem Nowickim 1973 i 1976) oraz 3 razy finalistka (z Piotrem Jamrozem 1967, 1969 i 1971).

Halowe MP – singiel: 4 razy zwyciężczyni (1972, 1973, 1976 i 1979) oraz 3 razy finalistka (1969–1971); debel: w czasie jej kariery tej konkurencji w HMP nie rozgrywano.

Międzynarodowe MP – singiel: 4 razy zwyciężczyni (1972–1974 i 1976) oraz finalistka (1968); debel: 4 razy zwyciężczyni (z Barbarą Włochowicz 1973, 1974 i 1976 oraz Danutą Szwaj 1979) oraz 3 razy finalistka (z Aliną Zdunówną 1968, Barbarą Włochowicz 1975 i Danutą Szwaj 1978); mikst: zwyciężczyni (z Thomasem Emmrichem NRD 1976) oraz 2 razy finalistka (z Tadeuszem Nowickim 1973 i Thomasem Emmrichem NRD 1975).