Urodzony 16 maja 1982 roku w Bolesławcu.

Triumfator wielkoszlemowych Australian Open 2014 i Wimbledonu 2017 w grze podwójnej – pierwszy i do dziś jedyny nasz seniorski mistrz tego najbardziej prestiżowego ze wszystkich turniejów. Także wciąż jedyny w historii polski lider rankingu ATP deblistów (od stycznia do maja 2018), zwycięzca 25 turniejów ATP Tour (+ 2 Wielkiego Szlema) w grze podwójnej – 2. miejsce na naszej liście wszech czasów, za Wojciechem Fibakiem (51 + 1 WS). Finalista dwóch turniejów ATP Tour w grze pojedynczej. Jeden z ostatnich, który w singlu umiał i lubił stosować styl serve and volley. Jego tenisowa wizytówka to jednak przede wszystkim return, który – jak doskonale wiedzą znający się na tenisie – stanowi kluczowy element techniczno-taktyczny w deblu. Drugi po Fibaku nasz tenisista, który wszedł do czołowej setki rankingu ATP w grze pojedynczej (zajęło mu to… ponad 10 lat), a następnie do pięćdziesiątki. Uczestnik jedynego „polskiego” wielkoszlemowego ćwierćfinału – podczas Wimbledonu 2013 po przegranym pojedynku z Jerzym Janowiczem wymienił się z nim koszulkami, a Prezydent RP odznaczył obu Srebrnymi Krzyżami Zasługi. Bodaj najlepszy mecz w singlowej karierze rozegrał w I rundzie Roland Garros 2011. Pokonał 3:6, 2:6, 7:6, 7:6, 6:4 rozstawionego z nr. 11 Hiszpana Nicolása Almagro, który w grze na kortach ziemnych ustępował wtedy tylko swemu wielkiemu rodakowi, Rafie Nadalowi.

Jest jednym z najdłużej (20 sezonów) i najskuteczniej (bilans: 35:13) reprezentujących nas graczy w Pucharze Davisa, a także trzykrotnym olimpijczykiem. W okresie 2002–2008 był objęty programem finansowego wsparcia w PZT-Prokom Teamie. Przez 6 lat, w tym 5 po kolei, liderował w klasyfikacji PZT na koniec sezonu. A trzeba dodać, że w okresie, gdy walczył o wejście do światowej elity, praktycznie nie występował w kraju i nie miał polskiej licencji zawodniczej. De facto był zatem naszą singlową rakietą nr 1 przez ponad dekadę, choć zaledwie raz grał w finale mistrzostw Polski, licząc wszystkie trzy konkurencje i turnieje zarówno na kortach otwartych, jak i w hali.

Mimo iż właśnie przekroczył czterdziestkę, pozostaje aktywnym tenisistą, co zresztą w deblowej czołówce jest na porządku dziennym. W pandemicznym, okrojonym sezonie 2020 wygrał 2 turnieje – po raz ostatni ze swym trzecim (po Austriaku Oliverze Marachu i Szwedzie Robercie Lindstedcie) stałym partnerem, Marcelo Melo. Z Brazylijczykiem zdobył ponad połowę – 15 – ze swoich tytułów, z czego 6 w sezonie 2017, w którym zajęli pierwsze miejsce w rankingu par deblowych i zostali uznani przez ITF mistrzami świata, a na trawie byli niepokonani, wygrywając 14 meczów z rzędu.

Przez kilka pierwszych miesięcy 2021 roku grał z Holendrem Wesleyem Koolhofem, ale dobrych wyników nie osiagnęli. Na kilka turniejów wrócił zatem do występów z Melo, lecz i to niewiele dało – po porażce już w I rundzie US Open Polak i Brazylijczyk raz jeszcze się rozstali...

Sezon 2022 zaczął z opóźnieniem, bo zimą przeszedł operację kolana, po której musiał się jeszcze rehabilitować. Wypadł przez to trochę z deblowego „obiegu” (potencjalni stali partnerzy dogadali się na współpracę z kim innym). Wiele zatem wskazywało na to, że rok, w którym obchodził 40. urodziny, mógł być jego ostatnim w zawodowym tourze. Ale nie, w 2023 roku nadal grywał, choć już tylko w Polsce. Widać go było także jako trenera czy raczej mentora młodszych. Jesienią przeszedł jednak drugi zabieg kontuzjowanego kolana, co może niestety wskazywać na to, że jego benefis już niedługo... W sezonie 2024 coraz częściej występuje nie na kortach, a w tenisowych studiach jako ekspert. 

Łukasz jest synem Janusza Kubota, byłego piłkarza i trenera Zagłębia Lubin; mama ma na imię Dorota. To niezwykle skromny, cichy człowiek. Zawsze podkreśla, że do wszystkiego doszedł ciężką pracą, bo miał mniej talentu od innych. Gdy na jubileuszu 90-lecia PZT dziękował ze sceny za wsparcie Ryszardowi Krauzemu (PZT-Prokom Team), rozpłakał się ze wzruszenia… Ma niesamowity autorytet wśród młodszych kolegów, którzy mówią na niego „Boss” albo „Guru”. Jest przystojnym mężczyzną, co skrzętnie wykorzystuje jeden ze sponsorów reprezentacji Polski do reklamy swoich wyrobów. Prywatnie był przez kilka lat związany z czołową polską tenisistką Katarzyna Piter, ale ich drogi się rozeszły. 9 września 2020 roku został po raz pierwszy ojcem. Mamą córeczki jest jego obecna partnerka Magdalena Bieńkowska (Miss Polski 2015), z którą zaręczył się w maju, w swe 38. urodziny...

Z okazji przypadającego w 2021 roku 100-lecia Polskiego Związku Tenisowego został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia sportowe i zasługi w działalności na rzecz rozwoju i upowszechniania sportu. 13 września podczas Gali Stulecia PZT te same ordery otrzymali też Barbara Kral-Olsza, Katarzyna Nowak, Tadeusz Nowicki i ówczesny prezes PZT Mirosław Skrzypczyński.

Kluby: Zagłębie Lubin, MKT Bolesławiec, KKT Wrocław i TK Neridé (czeski).

Trenerzy: Ryszard Korzeniowski, Paweł Jaroch, Lech Bieńkowski, Tomáš Janda, Tomáš Hlseká; Jan Stočes; trener przygotowania fizycznego: Ivan Machytka.

Zawodowy tenisista: od 2002. Dotychczasowe (do 9 września 2024) osiągnięcia: najwyższe miejsca w rankingu ATP – singiel: 41. (12.04.2010; czwarty wśród Polaków wszech czasów, za Hubertem Hurkaczem, Wojciechem Fibakiem i Jerzym Janowiczem); debel: 1. (8.01.2018; pierwszy w historii polski lider – zarówno wśród mężczyzn, jak i kobiet – światowego rankingu w zawodowym tenisie); bilans – singiel: 97/130; debel: 435/305; zarobki: 8 mln. 728 tys. 383 dol. 

Australian Open – singiel: 1/8 finału (2010), 1/32 (2011), 3 razy 1/64 (2012–2014); debel: tytuł (z Robertem Lindstedtem SWE 2014), półfinał (z Oliverem Marachem AUT 2009), 3 ćwierćfinały (z Marachem 2011, Marcelo Melo BRA 2018 i Horacio Zeballosem ARG 2019), 5 razy 1/8 (z Marachem 2007 i 2010 oraz Jeremym Chardym FRA 2013, Melo 2017 i Wesleyem Koolhofem HOL 2021), 3 razy 1/16 (z Chardym 2015, Marcinem Matkowskim 2016 i Melo 2020), 1/32 (2012 z Marcelem Granollersem ESP); mikst: ćwierćfinał (z Igą Świątek 2020), 2 razy 1/8 finału (ze Świątek 2019 i 2021).

Roland Garros – singiel: 2 razy 1/16 finału (2011 i 2012), 1/32 (2013), 3 razy 1/64 (2009, 2011 i 2014), debel: półfinał (z Alexandrem Peyą AUT 2016), 2 ćwierćfinały (z Oliverem Marachem AUT 2009 i Robertem Lindstedtem SWE 2014), 4 razy 1/8 (z Marachem 2007, Jérémym Chardym FRA 2015 oraz Marcelo Melo BRA 2018 i 2019), 5 razy 1/16 (z Marachem 2009, Benjaminem Beckerem GER 2012, Melo 2017 i 2020 oraz Eduardem Roger-Vasselinem FRA 2022), 4 razy 1/32 (z Lovro Zovko CRO 2008, Marachem 2011, Chardym 2013 i Melo 2021); mikst: 1/16 finału (z Alicją Rosolską 2022).

Wimbledon – singiel: ćwierćfinał (2013), 1/8 (2011), 1/16 (2014), 2 razy 1/32 (2010 i 2012); debel: tytuł (z Marcelo Melo BRA 2017), 3 razy ćwierćfinał (z Oliverem Marachem AUT 2009 oraz Melo 2019 i 2021), 2 razy 1/8 finału (z Marcinem Matkowskim 2013 i Maxem Mirnym BLR 2015), 7 razy 1/16 (z Gergelym Kisgyörgym HUN 2004, Tomášem Zíbem CZE 2006, Mariuszem Fyrstenbergiem 2007, Rikiem de Voestem RPA 2008, Robertem Lindstedtem SWE 2014, Melo 2018 i Szymonem Walkowem 2022) oraz 4 razy 1/32 (z Marachem 2010, Markiem Knowlesem BAH 2011 i Alexandrem Peyą AUT 2016). Ćwierćfinalista singla juniorów 2000.

US Open – singiel: 1/16 finału (2006), 3 razy 1/64 (2010, 2012 i 2013); debel: finał (z Marcelo Melo BRA 2018), 2 ćwierćfinały (z Oliverem Marachem AUT 2010 i Alexandrem Peyą AUT 2016), 1/8 (z Melo 2019), 4 razy 1/16 (z Michaiłem Jużnym RUS 2012, Jérémym Chardym FRA 2015 oraz Melo 2017 i 2020), 6 razy 1/32 (z Tomášem Cibulcem CZE 2006, Davidem Škochem CZE 2007, Marachem 2009, Jerzym Janowiczem 2013, Melo 2021 i Sanderem Gillem BEL 2022); mikst: półfinał (z Andreą Hlaváčkovą CZE 2015).

ATP Finals – debel: 6 startów (z Marachem: 2009 i 2010 grupa; Lindstedtem: 2014 półfinał; Melo: 2017 finał oraz 2018 i 2020 grupa).

ATP Tour – singiel: 2 finały (Belgrad 2009 i Costa do Sauípe BRA 2010); debel: 25 tytułów (14 z Marcelo Melo BRA: Wiedeń 2016 i 2017, Miami, Madryt, s’Hertogenbosch, Halle i Paryż-Bercy 2017, Sydney, Halle, Pekin i Szanghaj 2018, Winston-Salem 2019, Acapulco i Wiedeń 2020, 5 z Oliverem Marachem AUT: Casablanca, Belgrad i Wiedeń 2009, Santiago de Chile i Acapulco 2010, 2 z Jérémym Chardym FRA: Stuttgart 2012 i Båstad 2015, po 1 z: Juanem Ignacio Chelą ARG Bukareszt 2010, Davidem Marrero ESP Acapulco 2013, Ivo Karloviciem CRO s’Hertogenbosch 2015, Édouardem Roger-Vasselinem FRA Metz 2015); 19 finałów (2007–2020; 9 z Melo, 4 z Marachem, 2 z Alexandrem Peyą AUT, po 1 z: Chardym, Marcinem Matkowskim, Janko Tipsareviciem SRB i Lovro Zovko CRO).

ATP Challengers – singiel: 2 tytuły (Donieck 2005 i Oberstaufen 2008); debel: 18 tytułów (2003–2008).

ITF Circuit – singiel: 4 tytuły (2004); debel: 2 tytuły (2002 i 2003).

Puchar Davisa: 2001–2010, 2012–2013, 2015–2019 i 2021–2023; 37 spotkań, 35 zwycięstw / 13 porażek – singiel 19/10, debel 16/3 (84% wygranych – najwięcej ze wszystkich Polaków).

ATP Cup: 2020; 3 spotkania, 0 zwycięstw / 3 porażki – singiel 0/0, debel 0/3.

United Cup: 2023; 1 spotkanie, 0 zwycięstw, 1 porażka – singiel 0/0, mikst 0/1.

Igrzyska olimpijskie (3) – singiel: Londyn 2012 (I runda); debel: Rio de Janeiro 2016 (II runda, z Marcinem Matkowskim) i Tokio 2020 (I runda, z Hubertem Hurkaczem); mikst: Rio de Janeiro 2016 (I runda, z Agnieszką Radwańską) i Tokio 2020 (II runda, z Igą Świątek).

Zwycięstwa nad zawodnikami światowej czołówki: José Acasuso, Nicolás Almagro, Kevin Anderson, Igor Andrejew, Marcos Baghdatis, Julien Benneteau, Arnaud Clément, Juan Martin Del Potro, Ivan Dodig, Aleksandr Dołgopołow, Fabio Fognini, Robby Ginepri, Marcel Granollers, Sebastien Grosjean, Victor Hanescu, Denis Istomin, Michaił Jużny, Ivo Karlović, Philipp Kohlschreiber, Feliciano López, Florian Mayer, Gaël Monfils, Albert Montañés, Jarkko Nieminen, Tommy Robredo, Andy Roddick, Benoit Paire, Sam Querrey, Gilles Simon, Serhij Stachowski, Mischa Zverev.

Klasyfikacja PZT: 4. (2000), 1. (2001), 4. (2002), 1. (2003–2007), 2. (2012).

Tytuły mistrza Polski: 0.

Narodowe MP – singiel: finalista (2005).