Urodzony 13 czerwca 1903 roku w Warszawie, zmarł 12 kwietnia 1990 roku w miasteczku Tryon (USA – Karolina Płn.).

Pierwotnie nosił nazwisko Gachet i sportową karierę zaczynał jako piłkarz. Był nawet prezesem powstałego z secesji juniorów Polonii klubu Warszawianka. W pierwszej połowie lat dwudziestych usynowił go formalnie Włodzimierz Czetwertyński (prezes Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, współinicjator organizowania Międzynarodowych Konkursów Chopinowskich), który najprawdopodobniej był jego biologicznym ojcem. Ten arystokrata, sam grający w tenisa i biorący nawet udział w mistrzostwach Polski, ponoć uważał, że potomkowi nie przystoi uprawianie „plebejskiego futbolu” i nakłonił go do zmiany dyscypliny.

Stanisław miał niezbyt efektowny styl, oparty na starannej, ale bez błysku grze z głębi kortu, przez co mniej życzliwi określali go wówczas „cykaczem”, a entuzjaści – „polskim Lacoste'm”. Był ruchliwy, szybki, miał doskonały start do piłki (oprócz futbolu i tenisa uprawiał także lekką atletykę – biegał setkę w 11,4 sek., co w jego czasach i przy ręcznym pomiarze czasu było znakomitym rezultatem). Na nasze korty wprowadził modę na swetry, których zdarzało mu się zakładać nawet kilka naraz. Tyleż rakiet zabierał zwykle do gry, w której czasem okazywał nadmierną nonszalancję.

Dominował w okresie 1925–1928, po czym ożenił się i wyjechał na stałe za ocean, co w praktyce zakończyło jego karierę, choć do kraju często przyjeżdżał. Wywalczył 4 tytuły mistrza Polski, w tym 2 singlowe z rzędu, a zdobycie Pucharu MIllera za trzeci triumf po kolei uniemożliwił mu w finale MP 1927 Jerzy Stolarow, mimo że Czetrwertyński był dwie piłki od zwycięstwa. W następnej edycji, 1928, osiągnął finały wszystkich trzech konkurencji, ale wygrał tylko miksta. Był jednym z naszych pierwszych uczestników Pucharu Davisa. I termin „uczestnik” jest tu jak najbardziej precyzyjny, bo raczkując w międzynarodowych rozgrywkach Biało-Czerwoni odbierali surowe lekcje od ówczesnych potęg. Dość powiedzieć, że w czterech meczach nie ugraliśmy choć punktu, a Czetwertyński jest pierwszym zdobywcą… seta dla Polski w tych rozgrywkach – urwał go w 1927 roku w Brukseli Belgowi Willardowi Botsfordowi (2:6, 5:7, 6:4, 2:6). Dwukrotnie wystąpił też na Roland Garros. Najpierw odpadł od razu, ale za drugim razem doszedł do III rundy, w której uległ jednemu ze słynnych francuskich tenisowych „Muszkieterów”, późniejszemu zwycięzcy turnieju, René Lacoste’owi (3:6, 6:8, 3:6) – temu samemu, do którego bywał porównywany. W sezonie 1927 osiągnął także ćwierćfinał już wówczas silnie obsadzanego turnieju w Monte Carlo. Dużo grał we Francji (Angers, Cannes, Nicea…), spotykał się z europejską czołówką w kilkunastu turniejach i ma w nich lekko dodatni bilans (więcej zwycięstw niż porażek).

W Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” na 10 Najlepszych Sportowców Polski zajął w 1926 roku 5. miejsce. A pięć lat później otrzymał (za „zasługi na polu sportu”) Srebrny Krzyż Zasługi. Wraz z nim uhonorowano kilkudziesięciu innych sportowców, ale spośród tenisistów tylko – krzyżem Brązowym – Wierę Richterównę (mistrzyni Polski 1921–1927), która również była wtedy już kilka lat po zakończeniu kariery. Na liście odznaczonych Czetwertyński figuruje jako „student w Warszawie”. Janusz Kusociński też dostał wtedy „tylko” srebro – pewnie dlatego, że było to jeszcze przed jego olimpijskim złotem (Los Angeles 1932). W „Monitorze Polskim” nasz legendarny mistrz długich dystansów występuje jako „technik-ogrodnik w Ołtarzewie”...

Klub: Warszawski Lawn-Tennis Klub.

Trenerzy: ???

Australian Open, Wimbledon i US National: nie grał.

Roland Garros – singiel: 1/8 finału (1927), 1/64 (1926).

Puchar Davisa: 1926–27; 2 spotkania, 0 zwycięstw / 4 porażki, singiel – 0/4, debel – 0/4.

Klasyfikacja PZT: 1. (1925 i 1926), 2. (1927 i 1928).

Tytuły mistrza Polski: 4.

Narodowe MP – singiel: 2 razy zwycięzca (1925 i 1926) oraz 2 razy finalista 1927 i 1928); debel: finalista (z Andrzejem Miziewiczem 1928); mikst: 2 razy zwycięzca (z Wandą Dubieńską 1927 i Jadwigą Jędrzejowską 1928).