Urodzony 13 czerwca 1903 roku w Warszawie, zmarł 12
kwietnia 1990 roku w miasteczku Tryon (USA – Karolina Płn.).
Pierwotnie nosił nazwisko Gachet, w pierwszej
połowie lat dwudziestych usynowił go formalnie Włodzimierz Czetwertyński (prezes
Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego, współtwórca Międzynarodowych Konkursów
Chopinowskich), który najprawdopodobniej był jego biologicznym ojcem. Dominował
na krajowych kortach w okresie 1925–1928, po czym zakończył karierę (kontuzja? absorbujące
studia? ożenek?) i o jego dalszym życiu nic nie wiadomo...
Zdobył 4 tytuły mistrza Polski, w tym 2 singlowe (z rzędu), a w edycji 1928 osiągnął finały wszystkich trzech konkurencji, ale wygrał tylko miksta. Jeden z naszych pierwszych uczestników Pucharu Davisa. I termin „uczestnik” jest tu jak najbardziej precyzyjny, bo raczkując w międzynarodowych rozgrywkach Biało-Czerwoni odbierali surowe lekcje od ówczesnych potęg. Dość powiedzieć, że w czterech meczach nie ugraliśmy choć punktu, a Czetwertyński jest pierwszym zdobywcą… seta dla Polski w tych rozgrywkach – urwał go w 1927 roku w Brukseli Belgowi Willardowi Botsfordowi (2:6, 5:7, 6:4, 2:6). Dwukrotnie wystąpił też na Roland Garros. Najpierw odpadł od razu, ale za drugim razem doszedł do III rundy, w której uległ jednemu ze słynnych francuskich tenisowych „Muszkieterów”, późniejszemu zwycięzcy turnieju, René Lacoste’owi (3:6, 6:8, 3:6). W sezonie 1927 osiągnął także ćwierćfinał już wówczas silnie obsadzanego turnieju w Monte Carlo. Dużo grał we Francji (Angers, Cannes, Nicea…), spotykał się z europejską czołówką w kilkunastu turniejach i ma w nich lekko dodatni bilans (więcej zwycięstw niż porażek).
W Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” na 10
Najlepszych Sportowców Polski zajął w 1926 roku 5. miejsce. A pięć lat później
otrzymał (za „zasługi na polu sportu”) Srebrny Krzyż Zasługi. Wraz z nim uhonorowano
kilkudziesięciu innych sportowców, ale spośród tenisistów tylko – krzyżem
Brązowym – Wierę Richterównę (mistrzyni Polski 1921–1927), która również była wtedy
już kilka lat po zakończeniu kariery. Na liście odznaczonych Czetwertyński figuruje
jako „student w Warszawie”. Janusz Kusociński też dostał wtedy „tylko” srebro –
pewnie dlatego, że było to jeszcze przed jego olimpijskim złotem (Los Angeles
1932). W „Monitorze Polskim” nasz legendarny mistrz występuje jako „technik-ogrodnik
w Ołtarzewie”...
Klub: Warszawski Lawn-Tennis Klub.
Trenerzy: ???
Australian Open, Wimbledon i US National:
nie grał.
Roland Garros – singiel: 1/8 finału (1927), 1/64 (1926).
Puchar Davisa: 1926–27; 2 spotkania, 0
zwycięstw / 4 porażki, singiel – 0/4, debel – 0/4.
Klasyfikacja PZT: 1. (1925 i 1926), 2. (1927
i 1928).
Tytuły mistrza Polski: 4.
Narodowe MP – singiel: 2 razy zwycięzca (1925 i 1926) oraz 2 razy finalista 1927 i 1928); debel: finalista (z Andrzejem Miziewiczem 1928); mikst: 2 razy zwycięzca (z Wandą Dubieńską 1927 i Jadwigą Jędrzejowską 1928).