Powrót do listy
Jacek Niedźwiedzki
< Zobacz poprzedniZobacz następny >

Urodzony 7 czerwca 1951 roku w Sopocie, zmarł 27 października 2021 w Baden (Austria)

 

Kto wie, czy nie najlepszy leworęczny polski tenisista w historii? I już na pewno najprzystojniejszy – wysoki brunet z zabójczym czarnym wąsem à la Burt Reynolds. To drugie trochę… przeszkadzało w wyczynowym uprawianiu sportu, bo płeć piękna nie dawała mu spokoju i zabierała sporo czasu.

Wychowanek sopockiej szkoły tenisowej braci Korneluków w SKT, z której zawsze wychodzili gracze dobrze nauczeni serwisu. I ogólnie dobrzy technicznie, ale też z mocnymi nogami, co czyniło z nich tenisistów wszechstronnych – tzw. all court players, czyli: i potrafiących atakować wolejem przy siatce, i regularnie przebijać zza końcowej linii. Potem w Polsce już tylko w barwach warszawskiej Legii, obok Wojciecha Fibaka i Tadeusza Nowickiego nasz czołowy gracz lat siedemdziesiątych. W szczycie zawodowej kariery (02.07.1977) klasyfikowany na 172. miejscu w światowym rankingu, czyli na dziesiątym wśród Polaków wszech czasów. Osiągnął singlowy finał turnieju ATP w Zurychu 1977, zdobył deblowy tytuł w Barcelonie 1976, z Fibakiem jako partnerem. Dwa lata wcześniej w finale mistrzostw Polski byli rywalami, a Wojtek wywalczył swój jedyny singlowy tytuł, zwyciężając na kortach MKT w Łodzi 7:5, 6:1, 4:6, 6:4. W tym samym sezonie Niedźwiedzki wygrał w parze z T. Nowickim mistrzostwa Europy w deblu. W grze podwójnej występował ponadto m.in. z takimi tenisistami jak: Björn Borg, Raúl Ramírez, Yannick Noah, Josè Higueras, Vijay i Anand Amritrajowie, Ivan Lendl, Balázs Taróczy, Heinz Günthardt...

W wieku 26 lat ożenił się z Austriaczką i wyjechał na stałe do jej ojczyzny. Od tej pory nie startował już w Polsce, przez co zdobył „tylko” dziesięć tytułów mistrza kraju (licząc singla i debla, na kortach otwartych i w hali). W połowie lat osiemdziesiątych został za to halowym mistrzem Austrii.

Po zakończeniu kariery pozostał w tenisie jako szkoleniowiec. Miał w zakresie sportu wyczynowego licencję trenerską związku niemieckiego (DTB) i uprawnienia polskiego (PZT). Zajmował się graczami różnych kategorii wiekowych, w tym zawodnikami z pierwszej dziesiątki WTA czy ATP (Sylvia Hanika, Johan Kriek). Trenował austriackie drużyny daviscupowe i fedcupowe oraz męską kadrę Bahrajnu. W 2015 roku próbował zorganizować w Sopocie akademię tenisową pod swoim nazwiskiem, ale pomysł nie wypalił. Ostatni okres życia spędził znowu w Austrii.

 

Kluby: SKT Sopot, Legia Warszawa.

Trenerzy: Jan Korneluk, Tadeusz Piotrowski, Zbigniew Bełdowski (kadra).

 

W zawodowych turniejach grywał w okresie: 1975–1982. Najwyższe w karierze miejsce w rankingu ATP – singiel: 172. (02.07.1977; dziesiąty wśród Polaków wszech czasów); debel: 854. (03.01.1983). Bilans w ATP/WCT/DC – singiel: 11/13; debel: 11/11.


Australian Open, Wimbledon i US Open: nie grał.

Roland Garros – singiel: 1/64 finału (1975).


Turnieje ATP (Grand Prix) i WCT – singiel: finał (1977 Zurych); debel: tytuł (1976 Barcelona z Wojciechem Fibakiem).


Puchar Davisa: 1971–1977; 9 spotkań, 6 zwycięstw / 9 porażek – singiel 4/5, debel 2/4.

 

Klasyfikacja PZT: 10. (1969), 6. (1970), 4. (1971), 5. (1972), 3. (1973), 1. (1974), 2. (1975), 6. (1976).

Tytuły mistrza Polski (bez MMP): 10.

Narodowe MP – singiel: 2 razy finalista (1975 i 1976); debel: 4 razy zwycięzca (z Tadeuszem Nowickim 1971–1973 i 1976) oraz 2 razy finalista (z Nowickim 1974 i 1975); mikst: finalista (z Krystyną Pilżycówną 1968).

Halowe MP – singiel: 3 razy zwycięzca (1972, 1975 i 1976) oraz finalista (1969); debel: 3 razy zwycięzca (z Nowickim 1972, 1973 i 1976).

Międzynarodowe MP – debel: 2 razy zwycięzca (z Nowickim 1972 i 1973) oraz 2 razy finalista (z Nowickim 1974 i Wiesławem Gąsiorkiem 1975).


Powrót do listy