Urodzony 7 czerwca 1951 roku w Sopocie, zmarł 27 października 2021 w Baden (Austria)
Kto wie, czy nie najlepszy leworęczny polski tenisista w historii? I już
na pewno najprzystojniejszy – wysoki brunet z zabójczym czarnym wąsem à la Burt
Reynolds. To drugie trochę… przeszkadzało w wyczynowym uprawianiu sportu, bo
płeć piękna nie dawała mu spokoju i zabierała sporo czasu.
Wychowanek sopockiej szkoły tenisowej braci Korneluków w SKT, z której
zawsze wychodzili gracze dobrze nauczeni serwisu. I ogólnie dobrzy technicznie,
ale też z mocnymi nogami, co czyniło z nich tenisistów wszechstronnych – tzw. all
court players, czyli: i potrafiących atakować wolejem przy siatce, i
regularnie przebijać zza końcowej linii. Potem w Polsce już tylko w barwach warszawskiej
Legii, obok Wojciecha Fibaka i Tadeusza Nowickiego nasz czołowy gracz lat
siedemdziesiątych. W szczycie zawodowej kariery (02.07.1977) klasyfikowany na 172.
miejscu w światowym rankingu, czyli na dziesiątym wśród Polaków wszech czasów. Osiągnął
singlowy finał turnieju ATP w Zurychu 1977, zdobył deblowy tytuł w Barcelonie
1976, z Fibakiem jako partnerem. Dwa lata wcześniej w finale mistrzostw Polski byli
rywalami, a Wojtek wywalczył swój jedyny singlowy tytuł, zwyciężając na kortach
MKT w Łodzi 7:5, 6:1, 4:6, 6:4. W tym samym sezonie Niedźwiedzki wygrał w parze
z T. Nowickim mistrzostwa Europy w deblu. W grze podwójnej występował ponadto
m.in. z takimi tenisistami jak: Björn Borg, Raúl Ramírez, Yannick Noah, Josè
Higueras, Vijay i Anand Amritrajowie, Ivan Lendl, Balázs Taróczy, Heinz
Günthardt...
W wieku 26 lat ożenił się z Austriaczką i wyjechał na stałe do jej
ojczyzny. Od tej pory nie startował już w Polsce, przez co zdobył „tylko” dziesięć
tytułów mistrza kraju (licząc singla i debla, na kortach otwartych i w hali). W
połowie lat osiemdziesiątych został za to halowym mistrzem Austrii.
Po zakończeniu kariery pozostał w tenisie jako szkoleniowiec. Miał w
zakresie sportu wyczynowego licencję trenerską związku niemieckiego (DTB) i uprawnienia
polskiego (PZT). Zajmował się graczami różnych kategorii wiekowych, w tym
zawodnikami z pierwszej dziesiątki WTA czy ATP (Sylvia Hanika, Johan Kriek).
Trenował austriackie drużyny daviscupowe i fedcupowe oraz męską kadrę Bahrajnu.
W 2015 roku próbował zorganizować w Sopocie akademię tenisową pod swoim
nazwiskiem, ale pomysł nie wypalił. Ostatni okres życia spędził znowu w
Austrii.
Kluby: SKT Sopot, Legia Warszawa.
Trenerzy: Jan Korneluk, Tadeusz Piotrowski, Zbigniew Bełdowski (kadra).
W zawodowych turniejach grywał w okresie: 1975–1982. Najwyższe w karierze miejsce w rankingu ATP – singiel: 172. (02.07.1977; dziesiąty wśród Polaków wszech czasów); debel: 854. (03.01.1983). Bilans w ATP/WCT/DC – singiel: 11/13; debel: 11/11.
Australian Open, Wimbledon i US Open: nie grał.
Roland Garros – singiel: 1/64 finału (1975).
Turnieje ATP (Grand Prix) i WCT – singiel: finał (1977 Zurych); debel: tytuł (1976 Barcelona z Wojciechem Fibakiem).
Puchar Davisa: 1971–1977; 9 spotkań, 6
zwycięstw / 9 porażek – singiel 4/5, debel 2/4.
Klasyfikacja PZT: 10. (1969), 6. (1970), 4. (1971), 5. (1972), 3. (1973), 1. (1974), 2. (1975), 6. (1976).
Tytuły mistrza Polski (bez MMP): 10.
Narodowe MP – singiel: 2 razy finalista (1975 i 1976); debel: 4 razy zwycięzca (z Tadeuszem Nowickim 1971–1973 i 1976) oraz 2 razy finalista (z Nowickim 1974 i 1975); mikst: finalista (z Krystyną Pilżycówną 1968).
Halowe MP – singiel: 3 razy zwycięzca (1972, 1975 i 1976) oraz finalista (1969); debel: 3 razy zwycięzca (z Nowickim 1972, 1973 i 1976).
Międzynarodowe MP – debel: 2 razy zwycięzca (z Nowickim 1972 i 1973) oraz 2 razy finalista (z Nowickim 1974 i Wiesławem Gąsiorkiem 1975).