Powrót do listy
Beniamin Budziak
< Zobacz poprzedniZobacz następny >

Urodzony 27 stycznia 1974 roku w Siemianowicach Śląskich.

 

W latach dziewięćdziesiątych klasyfikowany w pierwszej dziesiątce rankingu PZT, sześciokrotny finalista mistrzostw kraju seniorów, ale tylko jeden z tych meczów wygrał. Pracowity, zawsze znakomicie przygotowany fizycznie i świetnie poruszający się po korcie. Rzetelny styl gry bez słabszych stron, ale i bez błysku, choć z wyróżniającym się bekhendem. Do tego ogromna ambicja i wola walki. Miał trochę pecha, że urodził się dekadę za wcześnie – w jego czasach w polskim sporcie nie było jeszcze pełnego profesjonalizmu. Przede wszystkim brakowało pieniędzy i trenerów. Miał zatem ograniczone możliwości, zwłaszcza zagranicznych startów, choć w latach 2000–2002 korzystał z dofinansowywania w programie PZT Prokom Team. 

Wyraźniej zapisał się w historii polskiego tenisa jako weteran, czy jak to się kiedyś określało – oldboj. W 2009 roku zdobył w kategorii 35+ tytuł mistrza świata, a następnie wicemistrzostwo Europy. 27 lipca 2009 został w tej grupie wiekowej sklasyfikowany na 1. miejscu na świecie, a na koniec sezonu otrzymał od Tennis Europe tytuł zawodnika roku (Player of the Year).

Obecnie jest trenerem. Współpracuje m.in. z PZT jako koordynator nowoutworzonego pionu tenisa chłopców 10–11-letnich.

 

Kluby: Siemianowiczanka, Budowlani Katowice, Naprzód Rydułtowy, Mera Warszawa, Polonia Bydgoszcz.

Trenerzy: Herbert Boncol, Marek Kwaśnicki, Janusz Kowalczyk, Jarosław Dąbrowski, Lech Bieńkowski, Bronisław Lewandowski, Maciej Michliński. 

 

Zawodowy tenisista w okresie: 1995–2002. Najwyższe w karierze miejsca w rankingu ATP – singiel: 961. (06.03.1995); debel: 1101. (03.05.1999).

 

Turnieje Wielkiego Szlema i ATP Tour: nigdy nie wystąpił.

 

Klasyfikacja PZT: 6. (1994), 9. (1997), 8. (1998), 10. (1999).

 

Tytuły mistrza Polski: 1.

Narodowe Mistrzostwa Polski – singiel: 2 razy finalista (1993 i 1997); debel: zwycięzca (z Marcinem Rozpędskim 1995).

Halowe Mistrzostwa Polski – singiel: finalista (1994); debel: 2 razy finalista (z Pawłem Motylewskim 1996 i Tomaszem Lichoniem 1997).

Powrót do listy