Urodzony 12 stycznia 1921 roku w miejscowości Rowień k. Rybnika, zmarł 1
stycznia 1996 roku w Gliwicach.
Zaczynał w latach trzydziestych, od podawania piłek w RKT Rybnik. I kiedy tylko mógł, starał się je też trochę poodbijać... Kończąc w 1939 roku wiek juniora zdobył mistrzostwo Małopolski, pokonując w finale świeżo upieczonego mistrza kraju w tej kategorii wiekowej Eryka Ślusarza. Podczas II wojny światowej służył w I Dywizji Pancernej generała Stanisława Maczka. „W roku 1945 zdobył mistrzostwo angielskiej armii Renu, stacjonującej w Niemczech. Grał tam pod pseudonimem Badura. Po powrocie do kraju osiadł w Gliwicach, ale już pod koniec 1947 roku przeniósł się do Bielska, stając się najlepszym zawodnikiem BBTS. Zamieszkał w jednym z pokoi na parterze budynku klubowego. Nie było w nim ogrzewania, toteż zimą Buchalik ogrzewał ręce nad kuchenką elektryczną. Bielski fabrykant Stanisław Krzyżanowski ofiarował mu kupon wełnianego materiału, z którego niezwłocznie uszyto dla niego gustowne ubranie. Ponieważ kierownictwo BBTS nie przyznało Buchalikowi godziwego lokalu mieszkaniowego, w 1951 roku opuścił Bielsko, przeniósł się do Gliwic i niedługo później (1953) do Katowic, zasilając klub Górnik.” *
Był graczem o dużej wytrzymałości fizycznej, ale typowo defensywnym. W tej defensywie stosował wysokie piłki (półloby), którymi często mijał atakujących przy siatce przeciwników, a co najmniej wyprowadzał ich z równowagi... Mistrzostwo Polski w 1952 roku zdobył w niecodziennych okolicznościach. Najpierw odniósł zwycięstwo w turnieju rozgrywanym systemem pucharowym, a potem musiał jeszcze wykazać wyższość w dodatkowej, zarządzonej przez sędziów rywalizacji między czterema półfinalistami. Pisze o tym red. Czesław Ludwiczek w swojej książce „Tenis na Śląsku”, powołując się na relację Tadeusza Nowickiego, który był w tym turnieju chłopcem do podawania piłek. „Historyczny", pierwszy triumfator halowych mistrzostw Polski. Jednak o tym, że zdobył taki właśnie tytuł, zadecydowano... dekadę później, wyprostowując regulaminowe niejasności przy okazji obchodów 40-lecia PZT.
Po zakończeniu kariery zawodniczej pozostał w tenisie jako trener. Pracował w kilku górnośląskich klubach, największe sukcesy odnosząc w Gliwicach, gdzie wychował kilka pokoleń graczy i zdobył z Piastem drużynowe mistrzostwo Polski w 1972 roku.
Kluby: przed wojną – RKT Rybnik; po wojnie – BBTS/Ogniwo Bielsko, Górnik Katowice, Stal/Piast Gliwice.
Klasyfikacja PZT: 10. (1948), 9. (1949), 7. (1950), 7. (1951), 3. (1952), 9. (1953), 8. (1954), 6. (1955).
Tytuły mistrza Polski (bez MMP): 2.
Narodowe MP – singiel: zwycięzca (1952); debel: finalista (z Romanem Niestrojem 1954).
Halowe MP – singiel: zwycięzca (1950).