Urodzony 31 stycznia 1922 roku w wielkopolskiej wsi Pęckowo, zmarł 30 maja 2005 roku w Poznaniu.

Jeden z naszych czołowych tenisistów lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, ale swą obecność na polskich kortach zaznaczył istotnymi wynikami przez ponad ćwierć wieku (1946–1972). Aż 15 razy był w tym okresie klasyfikowany w pierwszej piątce rankingu PZT na zakończenie sezonu, raz (1953) go wygrał. Przez niemal całą, niezwykle długą karierę wierny jednemu klubowi (za to pod... trzema nazwami) – Warcie Poznań, w barwach której 2 razy wywalczył drużynowe mistrzostwo Polski (1964 i 1970). Na kortach otwartych i w hali zdobył też 24 tytuły w indywidualnych MP (1 w singlu, 18 w deblu i 5 w mikście), a do swego ostatniego finału – przegranego na kortach otwartych w deblu – doszedł tuż przed pięćdziesiątką! Pod względem tej długowieczności lepsza od niego była tylko Jadwiga Jędrzejowska (ostatni finał MP, przegrany latem w mikście, zaliczyła w wieku blisko 54 lat!), a wśród mężczyzn już wyraźnie ustępują mu Władysław Skonecki (44, zwycięstwo singlowe zimą) i Józef Hebda (41, zwycięstwo w mikście na kortach otwartych).

Był nauczycielem Wiesława Gąsiorka, który stał się potem jego najgroźniejszym rywalem, ale do końca zwracał się do niego z pełnym szacunkiem per „panie Józefie”, sam pozostając „Wichem”. Startowali też razem w deblu, drugą stałą parę Piątek tworzył z Janem Radzio, a miksta najczęściej grywał z Jadwigą Jędrzejowską lub Barbarą Dańdą-Dracz.

Na zdjęciach „z epoki" sprawia wrażenie bardzo wysokiego, ale w rzeczywistości miał 172 cm, co wówczas było wzrostem ciut więcej niż średnim. Jeden z pierwszych na naszych kortach graczy stosujących dużo uderzeń rotacyjnych. Liftował wszystko – serwis, forhend i bekhend. Miał opinię niemal idealnego sportowca – człowieka zawsze zachowującego się fair i tenisisty, który nigdy nie skorzystałby z błędu sędziego, a sam często przyznawał, że punkt należy się rywalowi. Budziło to tym większy szacunek, że był też bardzo surowo wobec siebie krytycznym nerwusem. Raz nawet po nieudanym zagraniu tak się wkurzył, że palnął się z całej siły rakietą w czoło i poważnie uszkodził sobie łuk brwiowy…

Klub: AZS Poznań, Zjednoczeni Poznań, HCP/Stal Poznań, od 1956 Warta Poznań.

Trenerzy: samouk

Australian Open, Wimbledon i US National: nie grał.

Roland Garros – singiel: 2 razy 1/64 finału (1955 i 1958).

Puchar Davisa: 1950, 1951 i 1956–1960; 16 spotkań, 8 zwycięstw / 17 porażek – singiel 5/5, debel 3/12.

Klasyfikacja PZT: 9. (1946), 10. (1947), 4. (1948), 2. (1949 i 1950), 3. (1951), 1. (1952 i 1953), 2. (1954), 3. (1955–1957), 4-5. (1958), 3-4. (1959), 2. (1960), 5. (1961), 8. (1962 i 1963), 5-6. (1964), 6. (1965), 7-8. (1966).

Tytuły mistrza Polski (bez MMP): 24.

Narodowe MP – singiel: 6 razy finalista (1949–1951, 1953, 1958, 1960); debel: 10 razy zwycięzca (z Ksawerym Tłoczyńskim 1952, Kazimierzem Kowalczewskim 1954 i 1956, Janem Radzio 1955 i 1958 oraz Wiesławem Gąsiorkiem 1959, 1960, 1962, 1965 i 1967) oraz 7 razy finalista (z K. Tłoczyńskim 1950 oraz Gąsiorkiem 1961, 1963, 1964, 1966, 1968 i 1971); mikst: 5 razy zwycięzca (z Jadwigą Jędrzejowską 1953–1955 oraz Barbarą Dańdą 1957 i 1960) oraz 2 razy finalista (z Marią Rudowską 1949 i Dańdą 1961).

Halowe MP – singiel: zwycięzca (1954) oraz finalista (1955); debel: 8 razy zwycięzca (z Radzio 1956–1958 oraz Gąsiorkiem 1959–1961, 1963 i 1966) oraz finalista (z Gąsiorkiem 1964).

Międzynarodowe MP – singiel: finalista (1960); debel: 2 razy finalista (z Włodzimierzem Olejniszynem 1949 i Gąsiorkiem 1960).