Urodzony 20 lutego 1896 roku w Warszawie*, zmarł 25 listopada 1927 roku
w Paryżu.
Jeszcze jako uczeń warszawskiego Gimnazjum E. Konopczyńskiego latem
1911 roku wyjechał z rodzicami do bawarskich kurortów i tam w Langfurth
niespodziewanie wygrał tenisowy turniej juniorów. Zwycięstwo zdopingowało go
do solidnych treningów. Na Agrykoli grywał ze starszymi tenisistami – był od
nich szybszy i obdarzony większą fantazją.
Trzy lata później znów pojechał na wakacje „do wód” – tym razem do
Karlsbadu – i znów wygrał turniej, ale już w dorosłym tenisie, w finale
sensacyjnie pokonując utytułowanego, starszego o sześć lat Niemca Heinricha
Kleinschrotha. Na młodego Polaka posypały się zaproszenia do startów w następnych
imprezach, ale uniemożliwił mu je wybuch I wojny światowej. Gazety przestały pisać
o sporcie i w ojczyźnie mało kto mógł docenić jego talent.
Gdy w 1915 r. rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, szybko
wsparł grono pionierów zakładających pierwsze akademickie związki sportowe. Po
roku wybrano go wiceprezesem Związku Sportowego Słuchaczy UW, a także struktury
ogólnowarszawskiej: centrali AZS. Na swojej uczelni stworzył sekcję tenisową,
stając się jej pierwszym trenerem, kierownikiem i oczywiście najlepszym
zawodnikiem. Szeregi akademickiego sportu opuścił wiosną 1918, przechodząc do
warszawskiej Korony.
Niespełna dwa lata po odzyskaniu niepodległości Polska szykowała się do
swych pierwszych igrzysk olimpijskich. Edward Kleinadel, tak jak wcześniej w
AZS, wystąpił w podwójnej roli: został trenerem polskich tenisistów, a zarazem reprezentantem
na igrzyska w Antwerpii 1920. Dramatyczny zwrot w wojnie polsko-bolszewickiej
spowodował jednak, że wyjazd całej ekipy Biało-Czerwonych odwołano.
W 1921 roku powstał Polski Związek Lawn-Tennisowy i zaraz potem odbyły się pierwsze mistrzostwa kraju. Kleinadel zdobyły wszystkie trzy tytuły – w singlu, deblu i mikście. Niedługo potem wyjechał do USA, a następnie do Francji, by tam podbijać tenisowy świat. Wygrywał czasem turnieje, także w deblu – np. w parze ze Stanisławem Czetwertyńskim, ale generalnie furory nie zrobił. Jako pierwszy w historii Polak wystąpił na Roland Garros, jednak na korcie meczu w singlu nie wygrał (1925: I r. – wolny los, II r. – 3:6, 2:6, 1:6 z nr 1 turnieju, Patem Spence’m RPA ; 1926: I r. – 1:6, 8:6, 6:3, 6:0 z Arne Grahnem FIN; 1927: I r. – wolny los, II r. – walkower od Panagiotisa Papadopoulosa GRE, III r. – walkower oddany Charlesowi Aeschlimannowi SUI). W międzynarodowych mistrzostwach Francji grywał też debla (z Czetwertyńskim) i miksta – z Francuzką Yvonne des Landes de Danoët, która w 1927 roku rywalizowała już jako madame Kleinadel... Odwiedzał też ojczyznę i reprezentował jej barwy w Pucharze Davisa (również z bez sukcesów – w sześciu grach, przeciwko Belgom i Brytyjczykom, nie zdobył nawet seta).
W listopadzie 1927 r. przeszedł operację wyrostka robaczkowego, pojawiły
się powikłania i 25 listopada zmarł. Kilka dni później redakcja „Przeglądu
Sportowego” opublikowała wyniki swoich wyborów 10 Najlepszych Sportowców 1927 Roku:
Edward Kleinadel zajął 8. miejsce. To jedyny w już blisko stuletniej historii prestiżowego
Plebiscytu „PS” przypadek pośmiertnego uhonorowania sportowca…
* Wiele źródeł (m.in. Wikipedia) jako miejsce urodzenia tenisisty podaje
Poznań, jednak z zachowanego w archiwum UW rękopisu jego życiorysu wynika, iż była
to Warszawa.
Kluby: Warszawski LTK ???, AZS Warszawa, Korona Warszawa.
Trenerzy: ???
Australian Open, Wimbledon i US National: nie grał.
Roland Garros – singiel: 1/16 finału (1927), 1/32 (1925), 1/64
(1925); debel: 2 razy 1/32 finału (z Jean Augustinem FRA 1925 i Stanisławem
Czetwertyńskim 1927); mikst: 1/32 finału (z Yvonne Kleinadel 1927).
Puchar Davisa: 1926–27; 2 spotkania, 0 zwycięstw / 6 porażek,
singiel – 0/4, debel – 0/2.
Klasyfikacja PZT: nigdy nie był w Top 10 (pierwsze notowanie
powstało za sezon 1926).
Tytuły mistrza Polski: 3.
Narodowe MP – singiel: zwycięzca (1921); debel: zwycięzca (z Jerzym Kowalewskim 1921); mikst: zwycięzca (z Jadwigą Żochowską 1921).