Powrót do listy
Monika Waniek
< Zobacz poprzedniZobacz następny >

Urodzona 8 maja 1967 roku w Opocznie.


Kto wie, czy jej największe tenisowe osiągnięcie nie kwalifikuje się nawet do światowej „Księgi rekordów Guinnessa”? Bo w sporcie polskim to na pewno wyczyn ani przed nią, ani po niej przez nikogo nie dokonany. Oto Monika Waniek jest czterokrotną, i to z rzędu (1982–1985), mistrzynią Polski juniorek, czyli w kategorii wiekowej do lat 18. Pierwszy z tych tytułów zdobyła cztery miesiące po piętnastych urodzinach. A ostatni – dwa tygodnie przed swym pierwszym (i jak się później okazało – jedynym) mistrzostwem Polski seniorek, i to w singlu i deblu (1985). Nic dziwnego, że okrzyczano ją wielką nadzieją polskiego tenisa. Wysoką, szczupłą, bezbłędną technicznie, z ładnym, przyjemnym do oglądania wszechstronnym stylem gry.

Czasy były jednak w naszym kraju beznadziejne – kilka lat po stanie wojennym trwała społeczna smuta i gospodarczy zastój. Co bardziej aktywne jednostki emigrowały, i tak też stało się z nią. Najpierw Niemcy, a potem studia w Stanach Zjednoczonych, połączone ze startami w rozgrywkach uniwersyteckich. Studia ukończyła i mniej więcej w tym samym czasie (koniec lat osiemdziesiątych) zakończyła też wyczynowe granie. Za Oceanem mieszka do dziś, jest trenerką tenisa, ale pracuje też jako agent w agencji nieruchomości.

 

Klub: Budowlani Katowice.

Trenerzy: Roman Kłusak, Józef Hardej, Jarosław („Sławek") Dąbrowski.

 

Najwyższe w karierze miejsca w rankingu WTA – singiel: 504. (20.07.1987); debel: 436. (17.08.1987).

 

Turnieje Wielkiego Szlema i WTA Tour: nigdy nie grała.

 

Puchar Federacji: 1986; 3 spotkania, 1 zwycięstwo / 4 porażki – singiel 1/2, debel 0/2.

 

Klasyfikacja PZT: 7. (1984), 4. (1985), 2. (1986).

Tytuły mistrzyni Polski: 3.

Narodowe MP – singiel: zwyciężczyni (1985); debel: zwyciężczyni (z Ewą Żerdecką1985).

Halowe MP – singiel: 2 razy finalistka (1983 i 1985); debel: zwyciężczyni (z Renatą Wojtkiewicz 1985) i finalistka (z Wandą Diłaj 1983).

Powrót do listy