Urodzony 16 lutego 1984 roku w Głogowie.

„Polski Federer” – bo był bodaj najpiękniej grającym technicznie naszym tenisistą. Albo „Ołówek” – bo tak w dzieciństwie (ze względu na fryzurę, przypominającą tę bohatera kreskówki „Zaczarowany ołówek”) przezwali go koledzy. Z czasem przejęli to fani, a sam Michał zaakceptował, i tak do dziś nazywają go przyjaciele.

Trzeci chronologicznie Polak, na do dziś zaledwie sześciu, który wszedł do czołowej setki światowego rankingu singlistów. Także jeden z niemal równie elitarnej naszej ósemki zdobywców tytułów w ATP Tour. Najznamienitszy tenisowy „skalp” zdobył w Tokio 2014, pokonując w I rundzie Francuza Jo-Wilfrieda Tsongę, wówczas nr 12 na świecie. W tie breaku decydującego seta było 11-9...

Niestety, chyba jeszcze bardziej niż utalentowany – podatny na kontuzje (zwłaszcza kolan), które kilkakrotnie przerywały mu karierę. Jednymi z jej jaśniejszych punktów były także starty w Pucharze Davisa, a zwłaszcza zdobycie w 2015 roku w Gdyni decydującego punktu w meczu ze Słowacją o awans do Grupy Światowej. Przysiężny znakomicie wytrzymał presję i w pięknym stylu, pewnie pokonał 6:3, 6:4, 6:4 wyżej klasyfikowanego Norberta Gombosa, co dało Biało-Czerwonym jeden jedyny raz miejsce w elicie. Tytułów mistrza Polski zdobył stosunkowo niewiele, bo tylko 2, i ledwie raz liderował w rankingu PZT na koniec sezonu. Działo się tak przede wszystkim dlatego, że dla zawodowego tenisisty krajowe starty i licencja były na drugim planie, a także ze względu na wspomniane przerwy zdrowotne. W okresie 2004–2008 objęty programem finansowego wsparcia w PZT-Prokom Teamie.

Pod koniec kariery zaczął myśleć o trenowaniu innych – w sezonie 2018 został na kilka miesięcy sparingpartnerem Caroline Wozniacki. Obecnie przekazuje swoje bogate doświadczenie, prowadząc w Warszawie akademię tenisową pod swoim nazwiskiem. Był też członkiem sztabu szkoleniowego kadry daviscupowej, a podczas Australian Open 2022 pomagał Urszuli Radwańskiej i sparował z mistrzynią US Open, Brytyjką Emmą Raducanu. A gdy na wielkoszlemowe turnieje nie wyjeżdża, komentuje je jako ekspert w Eurosporcie.

Kluby: Krzycki KT Wrocław, Matchpoint Wrocław.

Trenerzy: Paweł Stadniczenko, Aleksander Charpantidis

Zawodowy tenisista w okresie: 2001–2019. Najwyższe w karierze miejsca w rankingu ATP – singiel: 57. (27.01.2014; trzeci – po Wojciechu Fibaku i Łukaszu Kubocie – Polak w Top 100); debel: 119. (28.09.2015). Bilans – singiel: 31/75; debel: 9/17. Zarobki: 1 mln 341 tys. 718 dol.

Australian Open – singiel: 1/32 finału (2014) i 1/64 (2017); debel: 1/32 finału (2014 z Marinko Matosevicem AUS).

Roland Garros – singiel: 1/32 finału (2013) oraz 1/64 (2010 i 2014). Półfinalista debla juniorów 2002.

Wimbledon – singiel: 2 razy 1/32 finału (2010 i 2013) oraz 1/64 (2014).

US Open – singiel: 3 razy 1/64 finału (2007, 2010 i 2013).

ATP Tour – singiel: półfinał (2013 St. Petersburg); debel: tytuł (2014 Tokio z Pierre-Hugues Herbertem FRA).

ATP Challengers – singiel: 8 tytułów (2007 Wrexham; 2009 Helsinki; 2010: Kazań, Saint-Brieuc FRA i Urtijëi ITA; 2012 Toyota JPN; 2013 Bergamo; 2015 Kioto); debel: tytuł (2006 Poznań z Tomaszem Bednarkiem).

ITF Circuit – singiel: 10 tytułów (2002–2012; 2 w Polsce); debel: 2 tytuły (2002 i 2004; 1 w Polsce).

Puchar Davisa: 2004–2010, 2013–2016 i 2018; 18 spotkań, 12 zwycięstw / 16 porażek – singiel 12/16, debel 0/0.

Zwycięstwa nad zawodnikami światowej czołówki: Simone Bolelli, Guillermo Coria, Federico Delbonis, Fabio Fognini, Marcel Granollers, Ernests Gulbis, Robin Haase, Victor Hanescu, Lukáš Lacko, Ivan Ljubičić, Paolo Lorenzi, Adrian Mannarino, John Millman, Jarkko Nieminen, Rajeev Ram, Albert Ramos-Vinolas, Lukáš Rosol, Serhij Stachowski, Jan-Lennard Struff, Jo-Wilfried Tsonga, Sam Querrey, Fernando Verdasco, Filippo Volandri, Horacio Zeballos.

Klasyfikacja PZT: 2. (2003), 3. (2004 i 2005), 2. (2006), 4. (2009), 1. (2010), 4. (2016).

Tytuły mistrza Polski: 2.

Narodowe MP – singiel: finalista (2006); debel: zwycięzca (z Marcinem Maszczykiem 2004).

Halowe MP – singiel: zwycięzca (2006).