Urodzony 8 lipca 1980 roku w Warszawie.
Specjalista od gry podwójnej, najdłużej grający z Marcinem Matkowskim. Tworzyli
najlepszą parę deblową w historii naszego tenisa – wygrali 15 turniejów rangi
ATP (najwięcej spośród duetów złożonych z Polaków), 6 razy wystąpili w ATP
Finals (w 2011 roku w finale) i doszli do wielkoszlemowego finału podczas US
Open 2011. Wygrywali ze wszystkimi najlepszymi duetami, w tym z legendarnymi amerykańskimi bliźniakami Bobem i Mike'em Bryanami (7 razy). W Pucharze Davisa odnieśli więcej zwycięstw – 21 – niż jakikolwiek inny
nasz duet, a porażek ponieśli tylko 6. Z innym partnerami Fyrstenberg wygrał w ATP Tour jeszcze 3 turnieje, czyli łącznie zdobył 18 tytułów, tyle samo co Matkowski, co daje
im ex aequo 3. miejsce na polskiej liście wszech czasów, za Wojciechem Fibakiem
(52, w tym 1 Wielkiego Szlema) i Łukaszem Kubotem (27, 2 WS).
Na początku kariery był jednak bardziej znany jako singlista. Przez trzy sezony klasyfikowany w pierwszej trójce listy rankingowej PZT, finalista mistrzostw Polski zarówno na kortach otwartych, jak i w hali. W okresie 2002–2008 był objęty programem finansowego wsparcia w PZT-Prokom Teamie.
W rywalizacji międzynarodowej do legendy przeszły dwa jego mecze, oba niestety przegrane... Pierwszy to pojedynek z 2004 roku, decydujący o zwycięstwie w całym spotkaniu Włochy – Polska (i awansie do Grupy I Pucharu Davisa), z Potito Starace: „Frytka” miał dwa meczbole. A w I rundzie turnieju ATP Prokom Open w Sopocie 2005 nie występując już praktycznie w singlu (wówczas nr … 1469 ATP) był dwie piłki (5:4 i 30-30 w trzecim secie) od zwycięstwa nad mistrzem Roland Garros ’98, Carlosem Moyą. W okresie 2002–2008 objęty programem finansowego wsparcia w PZT-Prokom Teamie.
Do swojej notki biograficznej na stronie internetowej ATP Mariusz Fyrstenberg podał, że jego ulubionym zagraniem jest dropszot znad głowy. Nie próbujcie tego sami na korcie... Ciężkiej pracy treningowej nauczył się, i później zawsze ją lubił, w hiszpańskiej akademii tenisowej Juana Carlosa Ferrero. Leworęczny, z bardzo dobrym serwisem i forhendem. Słabszą stroną był bekhend, zwłaszcza return. Wzór przygotowania sprawnościowego i szybkościowego. Zawsze profesjonalny, dbający o siebie. Szczupły, wręcz żylasty, „wycieniowany”, w czym paradoksalnie pomagała jego specyficzna przemiana materii. Stres „zjadał” mu białko, w czasie turnieju chudł nawet kilka kilogramów, co pozwalało nie tylko nie liczyć kalorii przy posiłkach, ale wręcz nakazywało się objadać. Jego stały partner deblowy bardzo mu tego zazdrościł, bo miał odwrotnie…
Po zakończeniu kariery (w 2017 roku) najpierw próbował sił jako
komentator tenisa w Eurosporcie, potem został dyrektorem challengera ATP, rozgrywanego
najpierw w Gdyni i Sopocie, a później w Warszawie. Od sezonu 2020 jest też kapitanem
reprezentacji w Pucharze Davisa, dla której jako zawodnik zdobył aż 29 punktów
(czwarte miejsce wśród Polaków w historii). Indywidualnie trenuje deblistę z
pierwszej setki światowego rankingu, Jana Zielińskiego.
Klub: Mera Warszawa.
Trenerzy: ???, Lech Bieńkowski, Radosław Szymanik.
Zawodowy tenisista w okresie: 2001–2017. Najwyższe w karierze miejsca w rankingu ATP – singiel: 317. (12.08.2002); debel: 6. (6.08.2012; trzeci na polskiej liście wszech czasów: 1. Łukasz Kubot, 2. Wojciech Fibak). Bilans – singiel: 5/9; debel: 391/322. Zarobki: 3 mln. 53 tys. 264 dol.
Najlepsze wyniki: Australian Open – debel: półfinał (2006), 3 ćwierćfinały (2009, 2011 i 2012) – wszystko z Marcinem Matkowskim.
Roland Garros – debel: ćwierćfinał (z Matkowskim 2010 i 2013).
Wimbledon – debel: 5 razy 1/16 finału (z Matkowskim 2004, 2005, 2007 i 2010 oraz z Santiago Gonzalezem MEX
2015).
US Open – debel: finał (2011) i ćwierćfinał (2010) – oba z Matkowskim; mikst: 2 ćwierćfinały (2007 z Agnieszką Radwańską i 2009 z Yan Zi CHN).
ATP Finals – debel: 6 startów (wszystkie
z Marcinem Matkowskim: 2006, 2009 i 2013 grupa, 2008 i 2010 półfinał, 2011 finał).
ATP Tour – debel: 18 tytułów (15 z Marcinem Matkowskim: Sopot 2003, 2005 i 2007, Costa do Sauipe 2004, Bukareszt
2006, Wiedeń 2007, Warszawa 2008, Madryt 2008 i 2012, Eastbourne 2009 i 2010, Kuala
Lumpur 2009, Barcelona 2012, Hamburg 2013 i Metz 2014 oraz 2 z Santiago
Gonzalezem MEX: Memphis 2015 i 2016, a także z Danielem Nestorem CAN: Brisbane 2014);
26 finałów (2005–2016; 23 z Marcinem Matkowskim, 2 z Santiago Gonzalezem MEX
i 1 z Pablo Carreño-Bustą ESP).
ATP Challengers
– debel: 12 tytułów (2001–2016; 11 z Marcinem Matkowskim i 1 z Santiago Gonzalezem MEX).
ITF Circuit – singiel: 2 tytuły (2001: Kraków i Poznań); debel: 9 tytułów (2000–2003).
Puchar Davisa: 2001–2014; 33 spotkania, 29 zwycięstw / 14 porażek –
singiel 7/7, debel 22/7. Kapitan (od 2020), bilans: 1/0.
Igrzyska
olimpijskie (3) – debel (z Marcinem Matkowskim): Ateny 2004 (I runda), Pekin 2008 (ćwierćfinał) i Londyn
2012 (I runda).
Klasyfikacja PZT: 2. (2001), 1. (2002), 3. (2003), 7. (2004 i 2005).
Narodowe MP – singiel: finalista (2003); debel: 2 razy zwycięzca (z Marcinem Matkowskim 2003 i 2005); mikst: finalista (z Patrycją Bandurowską 2000).
Halowe MP – singiel: zwycięzca (2002); debel: 2 razy zwycięzca (z Filipem Aniołą 2001 i Bartłomiejem Dąbrowskim 2002).