Urodzona 13 stycznia 1969 roku w Łodzi.

Jedna z najlepszych polskich tenisistek w historii, prekursorka tenisa zawodowego w naszym kraju. Zaczynała w ciężkich czasach schyłkowego PRL, kiedy wszyscy uprawiający „niemedalodajny” i postrzegany jako elitarny „biały sport” nie mieli możliwości sensownego planowania międzynarodowej kariery. Dzięki talentowi, dużej determinacji i katorżniczej pracy udało jej się jednak zostać pierwszą Polką, która awansowała do czołowej „50” singlowego rankingu WTA i wystąpiła, jako pierwsza nasza tenisistka, na igrzyskach olimpijskich. Było to – biorąc pod uwagę obiektywne trudności – osiągnięciem wyjątkowym i przełomowym. Dało także impuls do początków budowy struktur zawodowego tenisa w Polsce, która wówczas znajdowała się w głębokim kryzysie politycznym i gospodarczo-społecznym. Przetarła szlaki kolejnemu pokoleniu polskich tenisistek.

Już w wieku szesnastu lat Nowakówna była notowana w czołowej dziesiątce na kończącej sezon liście klasyfikacyjnej PZT seniorek. Jako juniorka została cztery razy mistrzynią Polski w singlu (rok po roku, zarówno na kortach otwartych, jak i w hali); wygrała też siedem międzynarodowych turniejów ITF. Kończyła wiek juniorski na 7. miejscu w światowym rankingu do lat 18. Później zdobyła siedem tytułów mistrzyni Polski seniorek, w tym po trzy razy w singlu latem i zimą (dwukrotnie – 1987 i 1990 – w tym samym sezonie). Karierę zawodową rozpoczęła późno, w 1988 roku mając ukończone 19 lat. Pomimo tego grała m.in w dwóch półfinałach turniejów WTA Tour (Cesena, Barcelona) oraz dwóch ćwierćfinałach (Liege, Amelia Island). Wystąpiła we wszystkich turniejach wielkoszlemowych, a najlepszym rezultatem był awans do 3. rundy Roland Garros.

Była liderką reprezentacji na Puchar Federacji, w której grały wtedy również Magdalena Mróz i Katarzyna Teodorowicz. Ten zespół odniósł kilka niespodziewanych zwycięstw nad wyżej notowanymi drużynami (Francja, Szwecja, Izrael) i występował w turniejach finałowych – w 1992 roku Polki doszły do ćwierćfinału, czyli znalazły się w ósemce najlepszych drużyn świata. To było osiągnięcie w naszym tenisie bez precedensu, a później tylko dwa razy powtórzone (2015 i 2022).

We wspomnieniach z tamtych czasów zachowała się jako mocno zbudowana, grająca „ciężki” topspinowy (zwłaszcza z forhendu) tenis zawodniczka. Legendy krążyły też o jej pracowitości, bo gdy koledzy z klubu, z którymi trenowała (koleżanki były dla niej za słabe), po półtorej godzinie chcieli już iść pod prysznic, ona się dopiero rozgrzewała... Kochała grać w tenisa i bardzo chciała coś w nim osiągnąć. Przez większość kariery silnie związana ze swoim ojcem Stanisławem, który był jej trenerem – a może raczej coachem, bo jako były piłkarz nie miał tenisowych doświadczeń ani zaświadczeń. Są tacy, który twierdzą, że wygrałaby więcej, gdyby nie stan wojenny i jego konsekwencje oraz pierwsze, trudne lata transformacji.

Jest absolwentką Uniwersytetu Łódzkiego. Kilka lat po zakończeniu wyczynowego grania (w 1998 roku z powodu kontuzji pleców) próbowała rozkręcić własną akademię tenisową, ale się jej nie powiodło. Od 2004 do 2022 roku komentowała tenis w telewizji Polsat.

Z okazji przypadającego w 2021 r. 100-lecia Polskiego Związku Tenisowego została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia sportowe. 13 września podczas Gali Stulecia PZT te same ordery otrzymali też Barbara Kral-Olsza, Łukasz Kubot, Tadeusz Nowicki i ówczesny prezes PZT Mirosław Skrzypczyński.

Klub: MKT Łódź.

Trenerzy: Maria Dowbór-Lewandowska, Wielisław Nowicki, Stanisław Nowak (ojciec).

Zawodowa tenisistka w okresie: 1988–1998. Najwyższe w karierze miejsce w rankingu WTA – singiel: 47. (11.09.1995; do sierpnia 1998 r. najwyżej notowana polska tenisistka w erze Open, obecnie siódma w tym rankingu wszech czasów); debel: 225. (14.08.1989). Bilans – singiel: 203/178; debel: 24/42. Zarobki: 292 tys. 33 dol.

Australian Open – singiel: 2 razy 1/64 finału (1993 i 1996).

Roland Garros – singiel: 1/16 finału (1995), 1/32 (1994).

Wimbledon – singiel: 1/32 finału (1992).

US Open – singiel: 3 razy 1/64 finału (1991, 1992 i 1995).

WTA Tour – singiel: 2 razy półfinalistka (1992 Cesena i 1995 Barcelona).

ITF Circuit – singiel: 6 tytułów (1988 Sezze, 1990 Caserta, 1994 Cergy, 1997 Joué-lès-Tours, 1998: Le Touquet-Paris-Plage i Saint-Raphaël).

Puchar Federacji: 1988–1995; 19 spotkań, 10 zwycięstw / 11 porażek – singiel 9/10, debel 1/1.

Igrzyska olimpijskie: Barcelona 1992 (singiel, I runda).

Zwycięstwa nad zawodniczkami światowej czołówki: Yayuk Basuki, Ruxandra Dragomir, Julie Halard-Decugis, Katarina Malejewa, Catarina Lindqvist, Naoko Sawamatsu, Anna Smasznowa, Sandrine Testud, Nathalie Tauziat, Judith Wiesner.

Klasyfikacja PZT: 7. (1985), 1. (1988), 3. (1989), 1. (1990–1992), 3. (1993), 1. (1994, 1995), 3. (1997 i 1998).

Tytuły mistrzyni Polski: 7.

Narodowe MP – singiel: 3 razy zwyciężczyni (1987, 1988 i 1990) oraz 2 razy finalistka (1986 i 1989); debel: zwyciężczyni (z Ewą Żerdecką 1988) i finalistka (z Elżbietą Ślesicką 1986).

Halowe MP – singiel: 3 razy zwyciężczyni (1986, 1987 i 1990).