Powrót do listy
Jolanta Rozala
< Zobacz poprzedniZobacz następny >

Urodzona 5 sierpnia 1952 roku w Poznaniu.

 

Czołowa polska tenisistka przełomu lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Przez ponad dekadę (1969–1983) klasyfikowana w pierwszej dziesiątce rankingów PZT na koniec sezonu – najwyżej na czwartym miejscu (1975). Singlowa mistrzyni Polski w hali (1974) i sześciokrotna deblowa na kortach otwartych.

Rówieśniczka i krajanka Wojciecha Fibaka, razem jeździli na turnieje juniorskie. W tym okresie dokonała rzadkiego wyczynu: zdobyła aż dwa tytuły mistrzyni Polski do lat 18 w odstępie trzech sezonów – pierwszy w wieku piętnastu lat. Jedyna obok Danuty Wieczorek-Szwaj zawodniczka, która dzięki swej sile gry raz „załapała się” na zimowy obóz przygotowawczy na Kubie, które PZT organizował w zasadzie wyłącznie dla męskiej kadry. Jak wspomina tym wyprawom szefujący, ówczesny nomen omen szef szkolenia związku Stanisław Szczukiewicz, przeżyła tam (ledwo!) dość makabryczną przygodę: podczas wycieczki na pokaz zafry, czyli żniw trzciny cukrowej, omal maczetą nie obcięła sobie nogi


W czasie kariery reprezentowała między innym barwy Olimpii Poznań i później pracowała w tym klubie jako trenerka.

 

Kluby: Warta Poznań, Olimpia Poznań, Polonia Bydgoszcz.

 

Klasyfikacja PZT: 5-7. (1969), 5. (1974), 4. (1975), 6. (1976), 8. (1977), 5. (1978), 7. (1979), 8. (1980), 9. (1981–1983).

Tytuły mistrzyni Polski: 9 + 1 ex aequo.

Narodowe MP – singiel: finalistka (1975); debel: 6 razy zwyciężczyni (z Danutą Szwaj 1976, 1977 i 1982 oraz Barbarą Olszą 1978 i Iwoną Kuczyńską 1980 oraz Marzenną Sieracką 1981) oraz finalistka (ze Szwaj 1975); mikst: zwyciężczyni (z Witoldem Meresem 1980), zwyciężczyni ex aequo (z Henrykiem Drzymalskim 1979 – finału nie rozegrano) oraz 2 razy finalistka (z Drzymalskim 1975 i Meresem 1978).

Halowe MP – singiel: zwyciężczyni (1974).

Galeria

Powrót do listy