Urodzona 5 sierpnia 1952
roku w Poznaniu.
Czołowa polska tenisistka przełomu lat siedemdziesiątych i
osiemdziesiątych. Przez ponad dekadę (1969–1983) klasyfikowana w pierwszej
dziesiątce rankingów PZT na koniec sezonu – najwyżej na czwartym miejscu (1975).
Singlowa mistrzyni Polski w hali (1974) i sześciokrotna deblowa na kortach
otwartych.
Rówieśniczka i krajanka Wojciecha Fibaka, razem jeździli na turnieje juniorskie. W tym okresie dokonała rzadkiego wyczynu: zdobyła aż dwa tytuły mistrzyni Polski do lat 18 w odstępie trzech sezonów – pierwszy w wieku piętnastu lat. Jedyna obok Danuty Wieczorek-Szwaj zawodniczka, która dzięki swej sile gry raz „załapała się” na zimowy obóz przygotowawczy na Kubie, które PZT organizował w zasadzie wyłącznie dla męskiej kadry. Jak wspomina tym wyprawom szefujący, ówczesny nomen omen szef szkolenia związku Stanisław Szczukiewicz, przeżyła tam (ledwo!) dość makabryczną przygodę: podczas wycieczki na pokaz zafry, czyli żniw trzciny cukrowej, omal maczetą nie obcięła sobie nogi
W czasie kariery reprezentowała między innym barwy Olimpii Poznań i
później pracowała w tym klubie jako trenerka.
Kluby: Warta Poznań, Olimpia Poznań, Polonia Bydgoszcz.
Klasyfikacja PZT: 5-7. (1969), 5. (1974), 4. (1975), 6. (1976),
8. (1977), 5. (1978), 7. (1979), 8. (1980), 9. (1981–1983).
Tytuły mistrzyni Polski: 9 + 1 ex aequo.
Narodowe MP – singiel: finalistka (1975); debel: 6 razy zwyciężczyni (z Danutą Szwaj 1976, 1977 i 1982 oraz Barbarą Olszą 1978 i Iwoną Kuczyńską 1980 oraz Marzenną Sieracką 1981) oraz finalistka (ze Szwaj 1975); mikst: zwyciężczyni (z Witoldem Meresem 1980), zwyciężczyni ex aequo (z Henrykiem Drzymalskim 1979 – finału nie rozegrano) oraz 2 razy finalistka (z Drzymalskim 1975 i Meresem 1978).
Halowe MP – singiel: zwyciężczyni (1974).